“Sinds Toon op 21 maart met de ambulancebus naar Groningen was gebracht belde zijn zoon elke dag twee keer met het ziekenhuis. De toestand van Toon was zodanig dat hij op ic in slaap was gebracht.

De ‘betere’ patiënten werden naar Groningen vervoerd. Dat gaf nog goede hoop”, vertelt de 53-jarige Ankie. Zo af en toe valt er een begrijpelijke stilte. “Toon was buschauffeur bij Arriva en de bestuurder van de ambulancebus was een collega. Dat heeft hij waarschijnlijk niet meer meegekregen.”

Noodlot
Het noodlot treft ook Ankie. Een week nadat er bij Toon corona was vastgesteld, test ook Ankie positief. Een ziekenhuisopname volgt, maar Ankie hoeft niet naar de ic. Dan komt het bericht uit Groningen dat het niet goed gaat met Toon. “Mijn zoon Daniël, zijn vriendin en een nichtje zijn snel die kant opgegaan. Via de telefoon heb ik nog afscheid kunnen nemen van Toon. Zij hebben zijn hand vastgehouden en ik heb tegen hem gepraat. Dat was onwerkelijk. Op het laatst rolde er een traan. Ik denk dat hij ons wel heeft gehoord.”

Op de kop af vandaag, 4 april, 38 jaar geleden, leerden Toon en Ankie elkaar kennen. Wanneer de crematie van Toon is, is nog niet duidelijk. Ankie wil er koste wat het kost bij zijn. “Ik hoorde dat als je klachten vrij bent de dag erna ook weer gewoon naar buiten mag. Als dat zo is, dan ga ik de crematie nog halen. Het zal een onwerkelijk afscheid zijn. Het is maar een kleine groep en je mag elkaar niet aanraken om te troosten.”

Lees alles over het coronavirus op onze speciale themapagina.