Op een elektrische bakfiets trekt ze langs tientallen huizen in Zevenbergen en Langeweg. Al bijna tien jaar is ze samen met haar collega aanspreekpunt voor zorg in de twee dorpen. "Je bouwt echt een band met mensen op, doordat je vaak op bezoek gaat."

Goede band
Het contact met patiënten is bij Judith dan ook heel anders dan bijvoorbeeld in een ziekenhuis. "Sommige cliënten ken ik al jaren." En dus is het ook veel heftiger, als iemand dan het coronavirus krijgt. Zo kreeg een vrouw met dementie laatst corona. "Ze snapte niet wat ze had. Ook mag je dan haar familie niet binnenlaten. Het raakte me echt om dit te zien."

We volgenden Judith een ochtend op haar werk. Bekijk in de video hoe ze moet improviseren:

Toch is ze sinds de coronacrisis niet overal meer welkom. Uit angst voor het virus wordt ze door sommige cliënten geweigerd. "Ik word daar wel verdrietig van. Ze zijn dan echt op zichzelf aangewezen. Ook al leg je alles goed uit en neem je preventieve maatregelen, je kunt de angst bij mensen niet altijd wegnemen."

En dus is het improviseren. "Het is echt een circus. Je moet zoveel trucs toepassen om je aan alle regels te houden. Dat maakt het heel lastig." Videobellen biedt vaak een uitkomst. Toch heeft ook dat nadelen. "Je ziet de omgeving vaak niet. Dus dat maakt het veel moeilijk om te beoordelen hoe het met iemand gaat."

Ook bestaat er in deze crisis de angst dat mensen te lang met klachten blijven lopen. "We houden onze patiënten goed in de gaten. Toch zullen er ook kwetsbare mensen zijn, die niet naar de huisarts of wijkzuster gaan", denkt Judith. "Als iemand een klein wondje krijgt, maar daar heel lang mee blijft lopen, kan het toch een lelijke plek worden. Met alle gevolgen van dien."

Doordat ze bij iedereen over de vloer komt, loopt ze meer risico om besmet te raken. "Ik ben niet bang om ziek te worden. Ik pas goed op mezelf. Als je angst hebt, dan wordt het werk nog zwaarder." En dus wil ze van thuisblijven niets weten. "De waardering en blije reacties van alle patiënten houden me op de been."