Verpleegkundige Karin in coronadagboek: 'We zetten de favoriete muziek op van patiënten in coma'
"Ik doe er alles aan coronapatiënten op de intensive care een vleugje persoonlijkheid mee te geven in de zorg. Want tussen alle apparaten en als aliens uitziende verpleegkundigen en artsen ligt wel een mens…
Anoniem
Dat is niet zo gemakkelijk. Zo mag één familielid maar dertig minuten per dag op bezoek komen. Zij krijgen net als de mensen die hier liggen te maken met ziekenhuispersoneel dat compleet is ingepakt: snoetje, isolatiepak, haarnet, handschoenen. Alleen mijn ogen zijn zichtbaar. Ik verleen zorg haast anoniem.
Zo krijgen we toch nog een beetje een gezicht. Letterlijk.
Sinds kort proberen wij als personeel daar iets aan te doen. Kaartjes met namen en foto’s van onze hoofden plakken we op de pakken die we dragen. Dan zien patiënten als ze wakker zijn, naasten en ook collega’s met wie ze te maken hebben. Zo krijgen we toch nog een beetje een gezicht. Letterlijk.
Hobby's
Andersom proberen wij ook onze patiënten beter te leren kennen. Normaal gesproken zien we familieleden vaker en spreken we hen uitgebreider: waar houdt uw man of vrouw van? Welke hobby’s heeft en werk doet uw vader of moeder? Daar is nu bijna geen ruimte voor. We weten eigenlijk vrij weinig van hen.
Daarom vragen we de familie tegenwoordig bewust meer om informatie. Op een poster die in de ic-kamer hangt, schrijven we dat op. Ook plakken er we allerlei kaartjes op die patiënten krijgen.
Stiekem hopen we dat ze er iets van meekrijgen.
Zelf kunnen ze die niet lezen. Hier liggen ze vaak in een diepe, kunstmatige coma. Wat we dan dus doen, is deze kaarten voorlezen. Stiekem hopen we dat ze er iets van meekrijgen.
Nederlandstalige muziek
Ook zetten we om die reden hun favoriete muziek op als we de patiënt verzorgen. De laatste tijd is dat vooral veel Nederlandstalige muziek. Ook al ben ik daar zelf totaal geen fan van; het brengt wel iets van sfeer op de kamer. We doen het natuurlijk niet voor onszelf, maar voor de patiënt.
Een poos nadat patiënten de ic en later ook het ziekenhuis hebben verlaten, spreken we ze tijdens een nazorggesprek. Dan horen we dat mensen die in coma hebben gelegen zich niks herinneren van het voorlezen en de muziek. Dat is niet zo gek, als ze in een diepe slaap liggen door alle slaapmiddelen en medicijnen.
Sprankje
Tóch raden we familie als ze op bezoek komen aan: praat zoals je altijd doet. Want ook al herinneren ze zich dit niet, misschien krijgen ze er op het moment zelf in hun onderbewustzijn tóch een sprankje van mee.
"
Omroep Brabant blijft Karin volgen. Dit is het vijfde deel van een terugkerende rubriek.
LEES OOK: