Voor de derde keer belt Ineke de huisarts om te zeggen dat het écht niet goed gaat met haar echtgenoot Pieter. Al een week hoest hij hevig. Zijn hoofd knalt haast uit elkaar en koortsachtige perioden wisselen ‘goede’ uurtjes af: van 37 naar 40 graden binnen twee uur. En weer terug. Keer op keer hetzelfde riedeltje.

Maat is vol
Paracetamol en ibuprofen, zoals de dokter aanraadt in te nemen, slaan niet aan. Dat Pieter om zes uur ’s ochtends, onderweg naar het toilet, flauwviel helpt ook niet bepaald mee. Het is 25 maart als voor Ineke de maat vol is, zo begrijpt ook de huisarts.

In een isolerend pak verricht zij enkele uren later allerlei testjes bij Pieter, die als een gewond vogeltje op bed ligt. Lage zuurstofinname in combinatie met koorts baren haar zorgen. Reden genoeg om hem door een ambulance op te halen, op naar het Jeroen Bosch Ziekenhuis in Den Bosch. “Ik was blij”, zegt Ineke, terugblikkend. “Dat klinkt gek, maar nu werd hij tenminste geholpen.”

Buiten adem
Eerste signalen dat er iets mis is, verschijnen een week daarvoor. De 74-jarige oud-docent Nederlands en planner bij een touroperator is ogenschijnlijk zo fit als een hoentje. Op zijn geliefde mountainbike rijdt hij een ronde door de Loonse en Drunense Duinen. Die zestig kilometer lange route legt hij wekelijks driemaal af. Maar als hij een steile zandhelling op crost, verandert er iets.

“Mijn hartslag was veel hoger dan normaal. Tien minuten later was ik nog buiten adem. Ik dacht: dit is niet goed, een offday misschien. Laat ik maar naar huis gaan.”

Eenmaal thuis kan Pieter eigenlijk niets anders dan slapen en nog meer uitrusten. Een griepje misschien, maar corona? Nee, dat zal het toch niet zijn?

Diagnose
De longarts op de eerste hulp van het ziekenhuis in Den Bosch hoeft de resultaten van een officiële test eigenlijk niet af te wachten. Mensen zoals Pieter heeft de medicus deze weken genoeg voorbij zien komen. Op foto’s van de longen zijn witte stippen zichtbaar. Pieter is vanaf nu officieus coronapatiënt.

De in Naaldwijk geboren pensionado gaat naar etage zes, waar hij in een zaaltje met drie anderen komt te liggen. Er staan maar twee nachtkastjes, die later met nog eens twee worden aangevuld. Voor Pieter een teken dat het kamertje vlug als coronaruimte moest worden ingericht en dat er eigenlijk te weinig plek is.

Een arts bevestigt die gedachte niet veel later. “Houd er rekening mee dat u overgeplaatst kan worden naar een ander ziekenhuis”, is diens heldere boodschap. Op die manier anticiperen Brabantse ziekenhuizen op de vloedgolf aan coronapatiënten die ze verwachten.

Versuft
De zeventiger ligt dan onderuitgezakt in bed. Hondsberoerd voelt hij zich, tot nergens toe in staat. Terwijl Pieter via slangetjes in de neus extra zuurstof krijgt, meldt een arts hem dat de coronatest officieel 'positief' is. Versuft hoort hij het aan, maar echt meekrijgen wat er aan de hand is, doet hij niet.

Ook als Pieter de volgende dag meegedeeld krijgt dat hij naar het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft verhuisd wordt, ondergaat Pieter alles eigenlijk maar gewoon. Een kort praatje met de volledig ingepakte ambulancebroeder die hem vergezelt, zit er niet eens in. “Daar voelde ik me veel te beroerd voor. Ik kon echt niks.”

Vliegveld
Wel probeert Pieter na te gaan waar, wanneer en hoe hij corona heeft opgelopen. Het carnavalsvirus zit niet in hem. Op wintersport is hij niet geweest. Dus moet het bezoekje aan zijn broer in Spanje, begin maart, de boosdoener wel zijn.

“Al had ik daar vrijwel geen contact met anderen”, stelt Pieter. “Het is heel gek. Misschien heb ik corona wel op het vliegveld of in het vliegtuig gekregen. We zullen het nooit weten.”

Terwijl Pieter in Delft ligt, maakt Ineke zich in Sint-Michielsgestel ernstig zorgen. Zij nam afscheid van haar geliefde toen Pieter naar de verpleegafdeling van het Jeroen Bosch Ziekenhuis moest.

“Ik kreeg te horen dat hij naar Delft overgeplaatst zou worden, maar wanneer was onduidelijk. Uiteindelijk hoorde ik van Pieter zelf dat hij al in Delft was. Daarna belde ik naar het ziekenhuis voor meer informatie.”

Ongerust
Dat is niet het enige waarover ze ongerust is. Want hoewel een test uitwees dat Pieter het coronavirus heeft, kwam zij daarvoor niet in aanmerking. Ze vertoont immers geen klachten. Uit voorzorg besluit Ineke zichzelf in quarantaine te plaatsen.

“Naar de buitenwereld toe blijf je dan wel flink. Maar eigenlijk voel je je slecht vanwege de onzekerheid. Ik was alleen thuis en vroeg me ook steeds af: heb ik nou corona of niet? Het heeft me brokken in de keel bezorgd. Ook was mijn man bezoeken niet mogelijk, omdat het ziekenhuis dat niet toeliet", vertelt de 70-jarige vrouw.

Beeldbellend blijven Ineke en Pieter met elkaar in contact. Familieleden die in de buurt van Delft wonen brengen schone kleren. De dochter van het koppel zet telkens boodschappen bij Inekes voordeur neer.

Samenzijn
Een normale hap krijgt Pieter vanwege verdwenen eetlust niet naar binnen. IJsjes en milkshakes gaan nog net. Binnen mum van tijd verliest hij vijf kilo. Toch sterkt Pieter relatief vlug aan en mag hij op 1 april naar huis.

Terug naar Brabant. Terug naar het appartement. Terug naar zijn Ineke.

Het samenzijn doet Pieter en Ineke goed, al is hij allesbehalve de oude. Douchen doet hij in eerste instantie zittend. Buiten een rondje lopen kan pas na een week en houdt hij niet langer dan 200 meter vol. Inmiddels heeft hij de eerste kilometers op een stadsfiets er al weer op zitten, maar het het herstel gaat langzaam, "te langzaam", zegt Pieter. Zeventien dagen na zijn ziekenhuisontslag is hij één kilo aangekomen.

Kleine dingen
De ziekte zet hem, thuis in Gestel, aan het denken. “Langzaam komt bij me binnen wat er is gebeurd. Besef ik dat alles heel betrekkelijk is, ga je de kleine dingen in het leven meer waarderen.”

“Altijd ben ik gezond geweest. Ik rookte nooit, heb geen gezondheidsklachten. En dan lig je ineens in het ziekenhuis. En hoe… Als ze hier in het Jeroen Bosch Ziekenhuis hadden gezegd dat ik naar de intensive care moest: prima. Was het op dat moment mijn dood geworden? Ook goed. Ik voelde me zó slecht, werd er totaal onverschillig van.”

Niks dan lof
Twee dingen wil Pieter maar wat graag van het hart. “Die verpleegkundigen en artsen: zij zijn zo liefdevol, zorgzaam en behulpzaam. Dat heeft echt veel indruk op me gemaakt. Niks dan lof!”

En het tweede?

“Corona, dat is echt een rotziekte. Toen ik aan de longarts vroeg over hoeveel weken ik weer het heertje ben, zei hij: maak daar maar maanden van. Dat dit er zo diep inhakt, had ik niet verwacht. Corona holt je volledig uit. Ik realiseer me nu dat ik veel geluk gehad heb. Al hoop ik tegelijkertijd dat ik gauw weer op mijn mountainbike door de Loonse en Drunense Duinen kan rijden.”

LEES OOK:

Jeroen Bosch Ziekenhuis verplaatste 110 coronapatiënten, maar nu is er speling

Ziekenhuisdirecteur in crisistijd: 'Corona heeft iets van een mindfuck in zich'

Er is een periode van voor en na corona, zoals mijn ouders spraken over voor en na de oorlog