Anna laat een foto zien van haar moeder en haar dochter. Die is genomen op 7 maart, in de vlindertuin. Twee dagen later werd haar moeder Marietje ziek. Een paar dagen later voelde ook broer Sam zich niet lekker. Het ging snel bergafwaarts en er kwamen twee ambulances naar Vorstenbosch om hen beiden naar verschillende ziekenhuizen te brengen.

Appen vanaf de IC
"Hij appte me nog vanaf de intensive care", vertelt Anna. "Of ik schoolspullen van één van zijn dochters kon ophalen". Een paar dagen later appte hij opnieuw. Moeder was toen al heel ziek. "Ze gaan me in slaap brengen voor drie of vier dagen", appte hij. Terwijl hij sliep op de IC, overleed hun moeder.

"Ik ging er niet vanuit dat Sam zou overlijden", vertelt zijn zus. Op 31 maart was de uitvaart van mijn moeder. Toen belde het ziekenhuis dat het heel slecht ging met mijn broer en dat hij het waarschijnlijk niet ging redden. Ik zat nog in mijn uitvaartkleren van mijn moeder, zo ben ik naar het ziekenhuis gegaan om afscheid te nemen van mijn broer."

"Je kunt niet doen wat je normaal zou doen". vertelt Suzanne, een vriendin en dorpsgenoot na de tragedie. "Een arm om iemand heen slaan gaat nou niet." Voor de uitvaart wil de fanfare - waar Sam al 33 jaar lid van is - hem een laatste groet brengen. "Maar daar krijgen we van de gemeente geen toestemming voor", gaat Suzanne verder. "Een erehaag mag ook niet."

Geen troost, geen knuffel
Voor Anna gaat een loodzware periode verder. "Ik vind het leven niet leuk meer. Moet ik nu echt nog veertig, vijftig jaar in mijn eentje? Zonder mijn broer, mijn moeder?" Ondertussen zitten de weduwe van Sam, Samorn, met hun drie kleine kinderen in quarantaine thuis. "Je kunt geen troost zoeken bij elkaar", zegt Edwin, de man van Anna. "Ik ga naar hen toe en zwaai naar hen, die binnen staan. 'Hoi oom Edwin', zeggen de kinderen. Maar je kunt green troost zoeken bij elkaar. ze zijn om de beurt allemaal ziek. Je wilt je eigen gezin daar ook niet aan bloot stellen. En dat vind ik het ergste van alles. Anna: "Niemand kan hen knuffelen, vasthouden, troosten. Het is onmenselijk."

Op de dag van de uitvaart loopt het dorp toch uit. Bij het huis van moeder Marietje staan Suzanne en Alexander van de fanfare. Ze blazen 'the rose' terwijl de rouwauto voorbij rijdt. Veel dorpsgenoten staan op de stoep en klappen als de rouwstoet langs komt.

Hartverwarmend
"Heel indrukwekkend", vindt Anna. "Hartverwarmend dat je zó wordt gedragen door al die mensen."Klappend en huilend staan ze in groten getale langs de route. "Ik had het idee dat het hele dorp daar stond. Als laatste groet naar Sam toe", vertelt zijn zus.

De wieken van de molen in Vorstenbosch staan stil. In de hoogste wiek hangt een spandoek met een groot rood hart. Normaal staat de molen in deze rouwstand als er iemand uit het dorp overlijdt, totdat de uitvaart is geweest. Maar de molen in Vorstenbosch heeft niet meer gedraaid en staat nu al weken stil.