"Het contrast tussen de uitvaart van mijn moeder eind oktober en nu die van mijn vader is zó groot. Toen was de kerk bomvol, er moest plaats bij gemaakt worden. 'Nou pap, als jij de aarde gaat verlaten wordt het nog veel drukker, want jij kent nóg meer mensen', zeiden we toen." Maar het liep anders.

Eind oktober stierf de moeder van Klaartje van Beerendonk, eigenaresse van bloemenzaak Blossom in Tilburg. "De kist was niet meer te zien, Ik had hem helemaal bekleed met bloemen. De hele kerk stond vol", vertelt Klaartje. Dat ze vijf maanden later weer in de kerk zouden zitten, konden ze toen niet weten.

Extra verdrietig
En ook hoe anders het nu is, dat kon niemand bevroeden. Maar het maakt het wel extra verdrietig dat niet iedereen erbij kan zijn. Een volle kerk geeft ontzettend veel troost. Omdat er nu niet meer dan dertig nabestaanden binnen mochten, bedachten ze wat anders.

"In de rouwbrief vroegen we om foto's van vrienden, kennissen en buurtgenoten. Van iedereen die er niet bij kon zijn", vertelt Klaartje. "Maar we hebben zelf ook vrienden geappt en gebeld. Een paar maanden geleden werd mijn vader 85 en was er een groot feest. Foto's die toen genomen zijn, hebben we ook doorgespit en gebruikt. Alles hebben we digitaal bij mijn zus binnen laten komen, samen met mijn nichtje Josje Dewez hebben we alles uitgezocht, de foto's geprint en uiteindelijk op de kist geplakt".

Trots
"Ik denk dat mijn vader wel trots op ons zou zijn geweest, dat we dit voor elkaar hebben gekregen. Hij was zo'n mensenmens en op deze manier is iedereen er toch een beetje bij. Ja, ik denk dat mijn vader dit wel leuk had gevonden", vertelt Klaartje verder. Jan was een groot liefhebber van de natuur en beheerde zijn eigen bos. "Een goede vriend van me is natuurfotograaf en hij heeft mooie foto's van de kist gemaakt in het bosje van mijn vader. In de kerk hebben we een treurberk naast de kist gezet en een grote bos lelies, want dat waren de lievelingsbloemen van mijn moeder."

Het contrast tussen de uitvaarten van de moeder en vader van Klaartje was enorm. De volle kerk, de knuffels, de arm om je schouder. "Nu bellen mensen ons veel en dat is heel lief. Maar het is niet hetzelfde. Je kunt zo snakken naar een knuffel, om even vastgehouden te worden. Als dat niet kan, dat is echt verschrikkelijk."

"Mijn vader was bijna zeventig jaar lid van de hockeyclub Were Di. Als dit achter de rug is, hopen we daar nog een afscheid te houden. Of nee, een viering, een viering van zijn leven."