Toch had Leentje geen al te hoge verwachtingen van de persconferentie van dinsdagavond. “Ik heb er wel begrip voor, maar het is bijna niet meer menselijk. Het is echt heftig, maandag had ik mijn man aan de lijn en hij zei: ‘Ik hoop dat je me komt halen, want ik wil echt naar huis’. Hij was zo wanhopig en zei: ‘Als jij me niet kan halen, dan kom ik wel lopend.' Het is hartverscheurend.”

Leentje is in tranen als ze haar verhaal doet. Bekijk de video en lees verder...

Leentje heeft haar man met Alzheimer nu zeker vier weken niet gezien. Hij woont pas sinds zes weken in een verzorgingstehuis. Het echtpaar is in augustus 60 jaar getrouwd. “Ik hoop dat ik hem nog levend terugzie, want hij is bijna 88. Hij is niet ziek, maar wel zwak. Ik zou het vreselijk vinden als we elkaar niet meer mogen zien.”

Verdrietig
Leentje houdt zo veel mogelijk contact met haar man, maar het is voor hem moeilijk om de coronasituatie te bevatten. “Ik bel elke ochtend en elke avond. Maar als hij verdrietig wordt, heb ik hem liever niet aan de telefoon. Dan hoort hij mijn stem en wil hij me zien. Dan moet ik telkens weer uitleg geven over die besmettelijk ziekte. Dat beklijft bij hem niet.”

Leentje weet nu dat ze haar man de komende maand ook niet ziet, maar voor hem is dat moeilijker te begrijpen. “Het is voor hem niet te bevatten dat ik niet meer langskom. Vooral omdat hij daar pas net zit. Dan denk ik: had hij langer thuis moeten blijven?” Het is niet aan hem uit te leggen hoe lang het nog gaat duren. “Ik zei laatst: ‘Je moet nog even geduld hebben.’ Dan zegt hij: ‘Leentje, wat is even? Een dag? Een week?’ Dus ik probeer hem maar van dag tot dag te laten leven want ‘na 20 mei’ begrijpt hij niet.”

Videobellen gaat niet
Een oplossing vanuit het verzorgingstehuis was videobellen via Zoom, maar dat ging niet zo goed. “Dan herkent hij me niet. Dan ben ik plat en vervormd dus dat doet hem niet veel. Door het raam gaan zwaaien, werkt ook niet. Dan wil hij me vastpakken, dus is het eerder een kwelling.”

Leentje en haar man hebben geen kinderen, maar eenzaam is ze allerminst. “We hebben een paar goede vrienden met wie ik bel. En met mijn lieve buurvrouw heb ik laatst op twee meter afstand op een muurtje een wijntje gedronken. Ik heb geen gebrek aan contacten", vertelt ze. Maar haar man mist ze elke minuut van de dag. Ze hoopt dat ze hem nog kan zien in juni, als hij jarig is. Of in augustus, als ze 60 jaar getrouwd zijn.

“Dat er ooit een eind aan komt, daar ben ik me bewust van, maar hopelijk niet op deze manier. Ik ben altijd vrijwilligster geweest bij mensen die niet lang meer te leven hebben. Ik heb veel mensen zien gaan, maar ik mag toch hopen dat ik erbij mag zijn als mijn eigen man gaat.”