Karin Bruers is nooit te beroerd om de boel op z'n kop te zetten. Als cabaretière op het toneel doet ze dat met veel plezier. In dit boek doet ze het ook, maar met pijn in het hart. Het verhaal draait om de beslissing die ze samen met haar broers en zussen neemt om haar moeder te laten opnemen in een verzorgingstehuis. Ze heeft dementie, het gaat niet meer.

Maar het valt niet mee om een plek te vinden. Daarom verzwaren haar familieleden de ziekteverschijnselen van haar moeder. Met als gevolg dat ze op een vreselijke plek terecht komt.

Karin beschrijft het zo: "Een schemerig, troosteloos kamertje, net groot genoeg om een kanariepietje blij mee te maken. Grijs vinyl op de vloer, afwasbaar wit structuurbehang, een designloze plafonnière, een smal hoog raam dat uitkeek op een blinde muur en iets lager op een zwart bitumen dak. Er viel geen straaltje licht van het mooie weer naar binnen."

Op hartverscheurende wijze beschrijft Karin wat het met haar moeder doet en haar gevoelens daarbij. Tot je op het punt bent dat je als lezer tegen de bladzijdes wil schreeuwen: 'Haal dat mensje daar weg!' Karin doet dat uiteindelijk, samen met een zus, maar tegen de wil van haar andere broers en zussen. En dat valt bij hun verkeerd: zij vonden dat moeder in een verzorgingshuis hoort.

Het boek van Bruers is een roman, maar het overgrote deel is waargebeurd, zegt ze: "De strekking is mijn leven. Het brouilleren met je familie, je broers en zussen. En de moeder die nog leeft, die daar tussen staat. Dat is afschuwelijk."

Maar Karin schreef ook een aanklacht tegen de samenleving: "Omdat we op deze manier met zorg omgaan, is er heibel in de gezinnen. We bergen onze oude van dagen op in tehuizen en laten ze niet meer deelnemen aan onze samenleving."

Je moeder met dementie in huis nemen? Ze kan het iedereen aanraden. "Maar zoals we ons leven nu hebben ingericht, kan het bijna niet. Overal wonen papa en mama in een huisje met twee kindjes. Huisje dicht, deurtje dicht. Maar je kunt niet aan het kapitalistische systeem meedoen en van 9 tot 5 werken en dan? Je ouder met dementie even on hold zetten en er de batterij uit halen?"

Karin Bruers maakte naam als cabaretière in zeven theatervoorstellingen. Maar in 2013 debuteerde ze als schrijfster, met haar eerste boek 'Brigadier oversteekmoeder'. En nu is er dus 'Het zal je moeder maar wezen'.

Ze voelt zich nu vooral schrijfster: "Schrijven is nu mijn ding. Ik heb mijn handen vrij, want de kinderen zijn het huis uit. Het past heel goed bij me. Eigenlijk ben ik heel introvert. Als ik alleen ben, krijg ik het meeste energie. Na een weekend op stap, moet ik helemaal herstellen. Ik ben heel goed voor de mensen, maar niet tussen de mensen."

Bruers nieuwste boek wordt vrijdag gepresenteerd. Omdat een officiële uitreiking er nu niet in zit, plaatst ze een filmpje op haar Facebooksite. Daarin is te zien hoe ze haar eerste exemplaren uitreikt aan twee dierbare vriendinnen en haar dochters.