Thuiskomen met een gevoel van onrust, frustratie en onmacht. Voor medewerkers van zorginstelling Amarant in Tilburg is het soms moeilijk om hun gevoelens aan het einde van hun dienst een plekje te geven.

Medewerkers van Amarant vertellen in de video wat het met je doet als je iedere dag te maken krijgt met schrijnende situaties:

Voor hun verstandelijk beperkte cliënten is de coronacrisis iets onbegrijpelijks. "Het is haast niet uit te leggen", vertelt de 26-jarige Joyce Oomen uit Rijen. "Je zegt dan tegen ze: 'Als jij je papa en mama ziet, dan kun je ziek worden. En wij ook.'"

Afstand houden is onmogelijk. "Het is echt heel verdrietig voor onze cliënten. Ze hebben echt een knuffel nodig, of een aai over de bol. Maar dat doe je dan toch. Je zit ook naast ze aan tafel", vertelt Chantal aangedaan. "Maar uiteindelijk heb ik ook een gezin thuiszitten. Dus wat neem ik dan mee naar huis?," vraagt ze zich af.

'Moeilijk te begrijpen'
Geen contact hebben met de buitenwereld is voor de cliënten heel erg moeilijk. "We skypen heel veel en versturen kaartjes. En zo nu en dan komen er ouders taarten brengen. Dan voel je je heel erg gewaardeerd," aldus Joyce.

Thuis wordt er wel over gepraat: 'Maar dat is wel lastig als je met iemand woont die zelf niet in de zorg werkt," vertelt Joyce gelaten. "Dan is het moeilijk te begrijpen."

Haar collega Klaudia Knol probeert er nuchter onder te blijven. "Ik kan best hard zijn voor mezelf", stelt de Eindhovense. "Hoe lang ik dit nog volhoud? Zolang het moet. Je hebt eigenlijk niet echt een andere keus."