"Mijn vader was een geboren en getogen Tilburger, de jongste van een gezin van zes. Hij was als kind al gek op speldjes en alles wat blonk en bepaald niet bang uitgevallen. Zo ging hij als zesjarige rustig alleen naar de Tilburgse kermis, wat natuurlijk voor grote paniek zorgde bij het thuisfront.

Papa is op zijn veertiende, meteen na de middelbare school, gaan werken en zat sindsdien geen dag zonder werk. Hij leerde mama (Maria) kennen en was op slag verliefd. Ze trouwden in 1964 en zijn meer dan 60 jaar samen geweest. Zijn gezin en familie, daar draaide voor hem alles om: om mama, om ons (zijn twee kinderen Dimphy en John), onze partners Robert en Antione en om de kleinkinderen Joeri en Thimo, zijn oogappels. En de dieren natuurlijk, ook onze hond, kat en cavia konden op zijn liefde en zorg rekenen en later zorgde hij zelfs voor de beestenboel bij mij thuis.

We hebben heerlijke tijden beleefd tijdens onze vakanties in Renesse (met de tent en caravan) en, later, in Oostenrijk. Hij had net een nieuwe caravan gekocht, maar toen hij merkte dat wij, de kinderen, genoeg hadden van het kamperen, verkocht hij hem net zo makkelijk weer. Ruim dertig jaar hebben papa en mama door heel west Oostenrijk gereisd en zelfs nog overwogen om daar een pension te beginnen. Maar dit plan ging niet door omdat mama bang was voor heimwee.

Tot aan twee jaar geleden mankeerde papa, of Pipa zoals Dimphy hem altijd noemde, niets. Hij was tot die tijd amper bij een dokter geweest. Maar toen we merkten dat hij dingen begon te vergeten, bleken dit de eerste tekenen van dementie te zijn. De ene kwaal, volgde de andere op, de ene behandeling begon waar de vorige eindigde. Papa veranderde door zijn ziekte en dit was niet altijd even gemakkelijk, zeker niet voor mama die hem liefdevol en vol overgave verzorgde. Op de dagen dat papa naar de dagbesteding ging, kon ze een beetje tot rust komen. Op zeker moment ging het niet meer en leek een opname in een zorgcentrum onvermijdelijk en dit wilde hij per se niet, hij werd er boos en opstandig over. Zover is het niet gekomen.

Want vlak na de carnaval ging het mis. Papa had koorts en voelde zich niet lekker, de huisarts dacht in eerste instantie aan een gewone griep. Maar hij ging heel snel, heel hard achteruit. Toen bleek dat hij op de dagbesteding besmet was geraakt met het coronavirus. Na een periode van quarantaine, samen met mama, verslechterde zijn toestand dusdanig dat hij met spoed per ambulance naar het EZH in Tilburg moest worden gebracht. Daar is hij, na wat nog even op een korte opleving leek, op 17 maart overleden. De verhuizing naar het door hem zo gevreesde zorgcentrum is hem bespaard gebleven, evenals het geestelijk aftakelen en het gescheiden moeten leven van mama, met wie hij zestig jaar samen was geweest.

Als ik aan papa denk, denk ik aan: liefdevol, zorgzaam, familiemens, netjes (hij ging altijd in tweedelig pak met stropdas naar zijn werk om vervolgens een stofjas aan te doen), hardwerkend, handig en behulpzaam. Of het nou ging om het huishouden, klusjes doen, voor de dieren zorgen, schilderen, behangen, boodschappen doen: hij stond altijd voor iedereen klaar.

Lieve papa, heel veel dank voor alles."

Gedenkhoek
Het RIVM komt dagelijks met cijfers over coronaslachtoffers. Dit zijn niet alleen cijfers, dit zijn mensen. Wij willen de slachtoffers van het coronavirus een gezicht geven. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefden eren, klik hier om een inzending te sturen.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.