Normaal is Wim Ripzaad de hele dag druk in de weer. In een bouwmarkt brengt hij materialen en gereedschappen aan de man. De Oosterhouter struint dan urenlang door de winkel.

Onderuitgezakt
Nu bereikt hij met veel moeite én tegenzin de wc. En dan alleen als het écht moet. Daarna is hij kapot. Sinds maandag ligt hij met corona in het Amphia. Onderuitgezakt in zijn ziekbed ligt de zestiger er verslagen bij. Hij heeft het benauwd en raakt dan wat in paniek, vertelt hij. Zijn ogen stralen onzekerheid uit voor wat nog komen gaat.

De aanwezigheid van Lennart Surewaard in kamer 14 zorgt voor wat ontspanning. De fysiotherapeut meet via Wims oor zijn zuurstofgehalte. “Oude mensen hebben grote oren, maar dat is bij u niet zo.” Wim lacht.

Mentale gesteldheid
Het werk van Surewaard is lang niet alleen het fitter maken van mensen. Het coronavirus raakt patiënten mentaal misschien wel even hard als lichamelijk. Een praatje, een vleugje humor. Het geeft coronapatiënten in het Amphia, die één uur per dag één persoon mogen ontvangen, weer wat moed.

Dan ter zake. Wim hoest wat af. Surewaard geeft hem handvatten om die irritante kriebels te verminderen. Hij krijgt een zogenaamde triflo. Als Wim in een slangetje blaast, verplaatst de lucht een balletje. “Niet te hard blazen, dat wakkert hoestprikkels aan. Te zacht is ook niet goed, want dan heeft het geen zin.” Wim blaast het balletje omhoog. “Precies goed”, complimenteert de fysio.

Uitgeblust
Zoals Wim heeft Surewaard er vele tientallen gezien: uitgeblust zijn ze. Soms komen patiënten van de intensive care, waar ze vaak in coma lagen. Anderen komen ‘vers’ in het ziekenhuis aan.

Surewaard herinnert zich een man die overkwam van de intensive care. “Hij kon niks meer.” Als een knock-out geslagen bokser lag hij voor pampus aan het zuurstof. Later zat hij op de rand van zijn bed en zette hij pasjes met een looprek. “Op een gegeven moment kwam ik binnen en zei hij opgewekt: hoe gaat het? Het proces, dat is zo gaaf!”

Longblaasjes
In kamer 13 zit een meneer bij het raam in zijn stoel. Hij hoest slijm op. Surewaard neemt ademhalingsoefeningen met hem door. Inademen, die een paar tellen vasthouden, en dan rustig uitademen. “Zo gaan de longblaasjes open.”

Weer proest de patiënt. “U moet proberen de hoestprikkel voor te zijn.” Een andere oefening is het uit bed laten komen van patiënten. De man zat vandaag al drie keer in een stoel, geeft hij aan. “Dan bent u goed bezig.”

De fysiotherapeut zoekt naar balans, vertelt hij op de gang: “Laat je iemand te weinig doen, gaat iemands conditie hard achteruit. Doe je te veel, dan dwarsboom je het herstel en gaat iemand óók achteruit. Je moet dus functioneel bezig zijn en zeker niet te veel willen. Dat is een valkuil.”

Na anderhalf uur zit zijn dienst erop. Dat is beduidend sneller dan een maand geleden, toen deze verpleegafdeling nog vol patiënten lag. Nu zijn dat er nog geen handvol.

Afscheid
Corona maakte diepe indruk op Surewaard. "Deze ziekte kan je enorm bedriegen. Iemand kan zeggen dat het goed gaat, terwijl zuurstof -en bloedwaarden iets anders aangeven, en andersom."

Zo lag een vrouw op de afdeling, bij wie de vooruitzichten goed waren. Plots ging het tegen de verwachtingen in veel slechter en werd de familie gebeld om in het ziekenhuis afscheid te nemen. Eenmaal bij de ingang van de afdeling wachtte personeel hen op: het was te laat. Ze was al overleden. Surewaard: “Ik hoor ze nog roepen... Dat neem je wel mee naar huis.”