“Ma verdient een eerbetoon, maar dit verhaal is voor mij ook een manier om de dood van mijn moeder te verwerken. Ik heb zelf corona gehad en lag aan de beademing op de IC, toen mijn moeder overleed. Ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen en hoorde pas toen ik werd wakker gemaakt uit mijn slaap, dat ze er niet meer was.

Mijn moeder is geboren in Nijmegen en komt uit een gezin van acht. Toeval of niet, maar zelf heeft ze ook acht kinderen gekregen, waarvan er drie helaas zijn overleden: een broertje en een zusje binnen een jaar na hun geboorte en een broer op 26-jarige leeftijd. Mijn moeder was altijd vrolijk en zorgzaam. En wij, haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, stonden altijd op de eerste plaats. Ze was gul: al zat ze krap, dan nog gaf ze haar laatste cent weg. Iedereen was gek met haar.

Mijn vader heeft ze in Canada leren kennen, toen ze daar op bezoek was bij een zus. Ik ben daar ook geboren. Mijn vader werkte als chef-kok in de keukens van verschillende luchthavens en was verantwoordelijk voor de vliegtuigmaaltijden. Omdat hij steeds ergens anders werd gestationeerd, zijn we heel veel verhuisd. Van Canada naar Amerika en binnen Amerika zelf. Alles bij elkaar misschien wel zo’n veertig keer. En hup daar ging m’n moeder weer: weer alle spullen inpakken, weer met al die kinderen op sjouw en weer alle spullen uitpakken.

Toen het misging tussen mijn ouders, woonden we inmiddels in Nederland, in Wijchen. Mijn vader vertrok naar Amsterdam en mijn moeder is altijd in Wijchen gebleven. Tot een paar jaar geleden, toen bij haar beginnende dementie werd geconstateerd. En ik haar naar Erp heb gehaald, zodat ik haar dichtbij me had. Ze woonde zelfstandig in woonzorgpark Simeonshof, maar wilde niets weten van de dementie. Ze bleef het dametje dat ze altijd was geweest, met nette kleren aan en een lippenstiftje.

Op of rond 19 maart was mijn man John bij haar op bezoek. Ma voelde zich niet lekker en had moeite met ademhalen. Op diezelfde dag werd ik in de avond met corona opgenomen in het ziekenhuis in Enschede, omdat in Uden geen plaats was. De toestand van mijn moeder verslechterde ontzettend snel en op 22 maart is ze overleden. Op de dag van haar crematie, op 29 maart, werd ik wakker gemaakt uit mijn coma. Ik wist nog van niets.

Ondanks de scheiding en moeilijke periodes, hebben we het altijd goed gehad thuis, ik kijk terug op een hele gelukkig jeugd. Het was altijd gezellig, er was altijd genoeg te eten en te drinken en er was altijd mijn liefdevolle, zorgzame en vrolijke ma. Ik kan me gewoon geen betere moeder voorstellen."

Gedenkhoek
Het RIVM komt dagelijks met cijfers over coronaslachtoffers. Dit zijn niet alleen cijfers, dit zijn mensen. Wij willen de slachtoffers van het coronavirus een gezicht geven. Nabestaanden kunnen zelf hun geliefden eren, klik hier om een inzending te sturen.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.