“Ons mam, ons moederke, was een fantastisch mens. Een persoonlijkheid. Ze hield onvoorwaardelijk van mensen en zag ook altijd het goede in de mens. Je kreeg van haar altijd het voordeel van de twijfel. Dat we na haar overlijden zo’n overweldigend aantal reacties hebben gehad, zegt eigenlijk wel genoeg.

Ze was vrolijk, goedlachs en positief. Niet dat haar leven, en zeker niet haar jeugd, alleen maar rozengeur en maneschijn was, ze heeft genoeg meegemaakt. Maar misschien dat ze juist daardoor was wie ze was. Mijn broer en ik kijken terug op een hele fijne en onbezorgde jeugd in een gelukkig en harmonieus gezin. Want dat stond zowel bij ons pap als ons mam voorop: als het maar goed gaat met de kinderen. Mijn moeder was er altijd. Zoals ze er sinds de geboorte van mijn eigen dochter Amber, achttien jaar geleden, ook altijd voor haar kleindochter is geweest.

Ons pap en mam leerden elkaar al op hele jonge leeftijd kennen tijdens een optreden van de band The Black Devils, waar mijn vader drummer van was. De vonk sprong meteen over en is ook nooit meer weggegaan. Het was liefde op het eerste gezicht. Ze haalden hun textielbrevet en werkten jarenlang samen in hun stoffenwinkel in Turnhout. Totdat mijn moeder vond dat het heen en weer rijden tussen Tilburg en Turnhout geen doen meer was in combinatie met de zorg voor hun dochter (ik dus). Ze besloot te stoppen in de winkel en zich helemaal te richten op thuis. Dat deed ze nog steeds toen zes jaar later mijn broer werd geboren en dat is zo gebleven.

Mijn ouders waren heel gelukkig samen en genoten van ons en het leven. Van de planten, de vogeltjes in de volière en van muziek. Dat wil zeggen: ons pap maakte muziek en ons mam ging altijd mee om te luisteren. Ook toen hij zelf geen muziek meer maakte maar als dj plaatjes ging draaien voor de oudjes in het wijkcentrum.

Zeven jaar geleden is mijn vader overleden en dat was uiteraard een moeilijke tijd. Het is ontzettend dapper hoe ons mam zich daar doorheen heeft geslagen. Daar waren we heel erg trots op. Het jaar daarvoor, in 2012, was namelijk ook al niet makkelijk omdat ze een zware hartoperatie moest ondergaan en door complicaties voortaan met een keelcanule door het leven moest. Wat trouwens niéts veranderde aan haar vrolijkheid, humor en grapjes die ze altijd maakte.

Half maart werd ze ziek, een buikgriep dachten ze. We hadden als kinderen alleen telefonisch contact en maakten eten voor haar dat we dan buiten voor de deur zetten. Zaterdag 21 maart gingen we bij haar naar binnen, vooral om te checken of ze wel had gegeten. We merkten dat ze kortademig was en hebben opnieuw de huisarts ingeschakeld. Er werd nog steeds geen corona vastgesteld.

Op zondagochtend belde ze zelf, ze kon amper praten en zei: ‘Ik kan gewoon niet meer’. Per ambulance is ze naar het ziekenhuis gebracht. Op maandagochtend 23 maart hoorden we dat het eigenlijk best goed ging: geen koorts, goede hartslag enzovoort. Nog geen twee uur later werden we gebeld: of we met spoed naar het ziekenhuis wilden komen. Maandagavond is ze overleden en hebben mijn broer en ik, volledig ingepakt, afscheid moeten nemen van de meest bijzondere vrouw die ik ooit heb gekend.”

Rust Zacht Moederke
Veel liefs van ons

Jouw verhaal
Het RIVM komt dagelijks met cijfers over coronaslachtoffers. Dit zijn niet alleen cijfers, dit zijn mensen. Wij willen de slachtoffers van het coronavirus een gezicht geven door ze een eerbetoon te brengen. Je kunt zelf een verhaal maken over jouw geliefde, maar ook een van onze redacteuren vragen om dit samen met jou te doen. Je kunt hier klikken om ons een mail te sturen. Het eerbetoon verschijnt op de website en Instagrampagina van Omroep Brabant.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.