Bekijk hier het portret van Cor Coppens:

Honderden kaartjes liggen op de salontafel. Dochter Francy Coppens kan ze nog niet met droge ogen lezen. Het verlies van haar vader kwam zó onverwacht en was zó rauw, dat het nog steeds niet helemaal tot haar doordringt. "

Hij voelde zich niet goed en lag op de bank. Dat was het eerste moment. Geen seconde dachten we dat het ernstig zou zijn." Maar het was wel ernstig. Een paar dagen later komt Cor in het Bernhoven terecht. Al snel wordt hij overgeplaatst naar het ziekenhuis in Leeuwarden. "Dat betekende dat hij er nog best goed aan toe was, dachten we toen."

Op de manege in Zijtaart, Cors tweede huis, worden de ontwikkelingen nauwgezet gevolgd. Het ongeloof overheerst. Vriend van het eerste uur Peter van Asseldonk kan het totaal niet geloven. "Op woensdagavond zijn we nog samen op pad geweest. Ik zie hem nog aankomen met dat sigaartje in zijn hand. Op donderdag werd hij ziek en ik heb hem nooit meer gezien."

Cor leefde voor de manege, vertelt Silvia Endevoets. "Er hoefde maar iets te gebeuren en Cor had het alweer geregeld." Het telefoontje dat het toch echt niet goed gaat met Cor, komt dan ook als een enorme klap. "Iedereen binnen de vereniging, maar ook ver daarbuiten kende Cor. De 'Cor Coppens-bokaal' die een paar jaar geleden in het leven werd geroepen geeft maar aan hoe dierbaar hij voor ons was", zegt Silvia.

De telefoon gaat. In het scherm van Francy staat de naam van haar vader. Enthousiast neemt ze op, in de hoop dat het dus een stuk beter met hem gaat. Het is niet Cor die belt, maar een arts van de intensive care om te zeggen dat Cor aan de beademing moet, omdat zijn lichaam is uitgeput. Heel even krijgt ze hem nog te spreken. Het is de laatste keer dat ze zijn stem zal horen. Een paar dagen later wordt de beademing van Cor gestopt.

Ongeloof maakt zich meester van Zijtaart. Bij de ruitersportvereniging is de verslagenheid enorm. Al snel wordt besloten dat Cor nog één keer op de voor hem zo geliefde grond moet kunnen zijn. Zijn kist wordt achterop een platte kar gelegd. En zo maakt hij zijn laatste ronde. Over de manege, door de binnenmanege. Op weg naar de kerk staan honderden mensen aan de kant van de weg.

"Ons pap dééd gewoon", zegt Francy. En Cor deed veel. Naast al zijn werk op en rond de manege, onderhield hij ook de begraafplaats in Zijtaart. De plek waar hij nu zelf te ruste is gelegd. "Vlak na zijn overlijden ging de telefoon. Of wij wisten waar de sleutel van de grasmaaier was. We hebben al zijn broekzakken nagelopen en suggesties gedaan, maar de sleutel is niet gevonden. Dat maaien, dat deed pap. En nu was er niemand in heel Zijtaart die die maaier aan de praat kon krijgen."

Voor zijn familie is het een troost dat Cor zo geliefd was. Francy vertelt over de honderden kaartjes. "We wisten wel dat ons pap Zijtaart is, maar als we nu mensen tegenkomen op straat en iedereen vol liefde over hem vertelt... dan kan je alleen maar trots zijn dat hij je vader was."