“Ons mam was achttien toen ze van Wilnis (Utrecht) naar Veghel verhuisde. Ze kende natuurlijk niemand en zat regelmatig voor haar slaapkamerraam een beetje naar buiten te kijken. Mijn vaders kameraad woonde er tegenover en als hij bij hem thuis was, zag hij haar zitten. Toch duurde het een tijdje voordat ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Dat was tijdens een roeitochtje in Sint-Oedenrode. Ze werden verliefd en zijn ruim 56 jaar met elkaar getrouwd geweest. Ze waren áltijd samen en heel gelukkig.

Ik weet niet anders dan dat mama in onze jeugd thuis was en voor ons en het gezin zorgde. Ze had een naaiatelier aan huis en maakte daar in opdracht, tafelkleden, kleedjes voor in pitrietmandjes en theemutsen. Het hele gezin hielp mee in het atelier. We hadden het goed en gingen veel op vakantie naar Italië en Frankrijk. Mijn broer en ik kunnen terugkijken op een fijne jeugd. Toen mama stopte met het atelier, is ze gaan bridgen. Dat was heel belangrijk voor haar. Niet alleen het bridgen zelf, maar ook alles eromheen. Ze regelde van alles, hielp mee met het inrichten van de zaal en het opruimen na afloop. Ons mam zat eigenlijk nooit stil, had altijd wel iets om handen. Ze was een lieve, zorgzame en rustige vrouw die nooit op de voorgrond trad, maar op de achtergrond veel werk verzette.

In november vorig jaar werd ze kortademig. Er volgden veel onderzoeken en ze bleek longfibrose te hebben. Toen ze op 11 maart een aangezichtsverlamming kreeg en binnen een week steeds zieker werd, waren sommige onderzoeken nog niet eens helemaal afgerond. Op vrijdag 20 maart was het foute boel. Al haar waardes waren gezakt en ze moest per ambulance naar de eerste hulp van het Bernhoven Ziekenhuis in Uden. Omdat er in Bernhoven geen plek was, is ze nog diezelfde dag, ‘s avonds laat, naar Deventer vervoerd.

Omdat ik zelf ziek was, kon ik niet naar haar toe en zijn mijn vader en broer die hele zaterdag bij haar geweest. Op zondag 22 maart voelde ik me beter en kon ik gelukkig bij haar op bezoek. Maandag 23 maart verslechterde haar situatie en ben ik ‘s avond met mijn twee dochters Joyce en Jennifer naar Deventer gereden. We wisten dat we afscheid van haar moesten gaan nemen. Die twee waren dol op hun oma en hun oma was dol op haar twee kleinkinderen. In de nacht van maandag 23 maart op dinsdag 24 maart is ze overleden.

Veghel was een van de brandhaarden van het coronavirus en daarom durfden veel mensen niet naar haar crematie te komen. We begrepen het wel, maar ze had een ander afscheid verdiend. Op haar sterfbed zei ze: ‘Strooi me in september maar uit. Dan mag iedereen erbij zijn en dan zal ‘dit’ wel over zijn'. Ik hoop dat mama gelijk krijgt.”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat de hommage echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.