“Ons pa en ma, die beiden nog midden in het leven stonden en “gezond” waren, zijn binnen 24 uur na elkaar overleden. Ons pa op 26 maart en ma op 27 maart. Dat is soms nog steeds niet te bevatten, maar als je bedenkt dat ze hun héle leven samen zijn geweest en ook niet zonder elkaar konden, dan is het goed zo.

Ze zijn allebei half maart ziek geworden, pa 19 maart en ma 20 maart. Binnen een paar dagen lagen ze beiden in het ziekenhuis, positief getest op Corona. Mijn jongste zus en ik mochten gelukkig in het ziekenhuis meehelpen met hun verzorging. Er werd gekeken of ze op één kamer konden liggen, samen aan één zuurstofapparaat, maar hiervoor zou een koppelingsstuk worden gebracht. Op donderdag 26 maart was ik net met de verzorging van mijn moeder bezig, toen er een arts in haar kamer verscheen. Ik dacht: het koppelingsstuk is er en ze kunnen naar één kamer. Maar de arts vertelde dat mijn vader compleet onverwacht was overleden. Dat was verschrikkelijk, voelde kil en afstandelijk. Waarom pa, je wist dat ik bij ma was en dat ik daarna naar jou zou komen! Ma was zo ziek, ze kreeg het overlijden van pa niet meer mee. Nog geen 24 uur later moesten we ook afscheid nemen van mijn moeder.

Als kinderen hebben wij een fantastische jeugd gehad, op de boerderij. Onze ouders waren er áltijd, werkten keihard en deden alles voor de kinderen. Het ontbrak ons aan niets. Tot ze ziek werden waren ze dagelijks op de boerderij te vinden, die inmiddels overgedragen was aan mijn broer. Wekelijks kwamen ze bij één van de kinderen op bezoek want wij en de kleinkinderen waren het belangrijkst. Ze genoten van de natuur, fietsten veel, waren heel ondernemend. Vanaf dat ze elkaar hebben leren kennen zijn ze onafscheidelijk geweest, altijd samen tot in de dood.

Omdat ze heel actief waren in het verenigingsleven en altijd voor iedereen klaarstonden, kenden ze veel mensen in Chaam. Ze waren zeer geliefd, we zijn bedolven onder de kaarten en berichten na hun overlijden. Hun graf ligt nu nog altijd vol met bloemen. Het knaagt dat ze niet het afscheid hebben gekregen dat ze hadden verdiend. Broers en zussen van onze ouders konden er niet bij zijn. We organiseren, wanneer dit weer mag, een bijeenkomst voor familie en vrienden.

Ze hebben geen afscheid meer kunnen nemen van elkaar, alleen via face-time naar elkaar gezwaaid. Mijn oudste zus, heeft ze helemaal niet meer kunnen zien omdat ze zelf corona had. Het biedt troost dat ze nu samen begraven liggen, op een mooie plek op de natuurbegraafplaats, midden in de natuur waar ze zo van hielden. Dit was hun laatste wens. Ons verdriet is enorm groot. Gelukkig is het verdriet dat ze zonder elkaar moeten leven ze bespaard gebleven."

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat de hommage echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.