“Wij weten als dochters niet beter, dan dat ons pap er altijd voor ons was. Hij had een drukke baan bij de recherche van de Economische Controle Dienst, maar kreeg het toch voor elkaar om ons naar school te brengen en allerlei uitstapjes met ons te maken. Naar de Efteling, Schiphol, Volendam en andere plaatsen en bezienswaardigheden. Hij wist veel, ons pap, héél veel en die kennis wilde hij maar al te graag aan ons overdragen. De uitstapje waren dus niet alleen gezellig, maar ook leerzaam. Hij hield ook ontzettend van lezen, hij nam op vakantie hele stapels boeken mee en die had hij aan het eind van de vakantie allemaal uit. We hebben bij ons thuis inmiddels een complete mini-bibliotheek. Hij vond het belangrijk ons die liefde voor lezen mee te geven en dat is gelukt.

Ons pap was een grote man, iemand op wie je kon leunen. Rustig, lief, precies en erg slim, je hoefde maar iets te vragen en hij wist het antwoord, waar het ook over ging. Maar je hoefde hem geen schroevendraaier in zijn handen te geven, met klussen had hij niets. Hij was een allesweter, geen handyman. Een van zijn stokpaardjes was de Belastingdienst en meer specifiek de belastingaangiften. Na zijn pensioen had hij een administratiekantoor(tje) aan huis en heeft hij jarenlang ontzettend veel mensen geholpen met hun aangiften. Heerlijk vond hij dat. Hij was heel loyaal en trouw aan zijn ‘klanten’ en dit is heel mooi, maar hierdoor is het wel misgegaan.

Door een aantal hartinfarcten in 1994 en een herseninfarct acht jaar geleden, was de gezondheid van ons pap niet optimaal, zeg maar gerust kwetsbaar. Desondanks bleef hij, toen de coronacrisis uitbrak, zijn klanten helpen en thuis ontvangen, het was immers ‘belastingtijd’. We maakten ons daar zorgen over, maar, zei hij, ‘ik kan ze toch niet in de steek laten?’. Waarschijnlijk is hij in deze tijd ziek geworden. We trokken direct aan de bel bij zorginstanties, maar vonden geen gehoor. Totdat het op 21 maart zó slecht met hem ging dat hij met spoed naar het ziekenhuis moest worden gebracht. Niet naar de IC, daar was hij al te ziek voor. Dit bracht een zeker ‘geluk’ met zich mee: we mochten dag en nacht en tot en met zijn laatste dag op 24 maart, bij hem blijven.

Ons pap en mam hebben elkaar in 1968 in Eindhoven leren kennen, tijdens het dansen. En zijn vanaf dat moment altijd bij elkaar geweest, 54 jaar om precies te zijn. Het waren hele gelukkige jaren, eerst met tweeën, toen met z’n vieren en later met onze mannen en vijf (klein)kinderen erbij. En o, wat waren ze gek op hun opa en hun opa op hen. Hij was apetrots op ze. We hebben heel veel mooie herinneringen om te koesteren. Maar dat is nu nog even moeilijk omdat we hem zo verschrikkelijk missen.”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat de hommage echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.