Schilder werd begin 2018 aangesteld in de Kempen. Hiervóór was hij bijna vijftien jaar actief in Tilburg. Een periode waarin de nu 46-jarige Schilder meer dan eens de aandacht trok.

Hij kreeg zelfs landelijke bekendheid als klokkenluider. Hij had het aan de stok gekregen met omwonenden van de Margarita Maria Alacoquekerk in Tilburg. Die wilden ’s morgens vroeg niet gewekt worden door klokgelui. Het leidde zelfs tot een rechtszaak.

En dan zou zo’n pastoor het in een dorpsgemeenschap als Bladel het voor zeggen gaan krijgen, voer voor weerstand dus. Schilder erkent nu dat hij zich heeft vergist, ja misschien wel heeft vergaloppeerd.

“Ik ben geboren in een dorp, Bakel, maar toch moest ik terugschakelen van stad naar platteland. En dat bedoel ik niet denigrerend. Ik moest wennen. In een stad word je meer uitgedaagd om nieuwe vormen te bedenken en gaan ontwikkelingen gewoon sneller. Bovendien kunnen mensen bij kerksluitingen nog in de buurt naar de kerk. Dat ligt in een dorp wat lastiger.”

“Ik had ook last van mijn imago als klokkenluider. Er was een aantal mensen die echt, ja ik wind er geen doekjes om, geprobeerd hebben mij weg te krijgen. De geweren stonden op scherp. Het werd een zwaar eerste jaar en ik heb het overleefd. Maar ik was helemaal geblokkeerd toen ik van een vakantie terugkwam en de draad wilde oppakken. Ik kon geen kopje in de keuken oppakken zonder erbij na te denken. Wat het ook was, een burn-out, overspannenheid. Mijn arts zei dat ik in ieder geval dat ik ergens last van had en dat ik even goed op mezelf moest letten.”

“Ik ben een maand bij priestervrienden in Maastricht geweest en daar merkte ik dat het met de dag, met de week beter ging. Dat ik meer tot mezelf kwam. Ik moest echter van ver komen. Het was een hele heilzame, maar ook een niet prettige ervaring. Ik kan me nu goed voorstellen hoe andere mensen in zulke situaties zich voelen.”

Na die zuidelijke retraite meldde Schilder zich vol vertrouwen in Bladel. “Ik merk dat ik mijn oude kracht terug heb en dat er meer ontspanning, meer gezelligheid is”, vertelt de pastoor. Inwoners van Hapert, dat onder de Bladelse parochie valt, beamen dat. Ook voor hen was het wennen. "In het begin was het moeilijk, nu leren we hem begrijpen. Elk persoon heeft wel wat en vergis je ook niet in de zware taak die op hem rustte: pastoor in vijf kerkdorpen", zo is de algemene teneur deze zondagochtend. Iedereen die zijn of haar mening gaf, wenste Schilder veel sterkte.

Schilder is er overigens achter gekomen hoe hij in ieder geval voor zichzelf meer leed in de toekomst kan voorkomen. In Tilburg was hij gewend dat er studenten bij hem inwoonden, mensen op wie hij kon terugvallen. “Ik denk dat het voor alle priesters goed is om mensen in je directe omgeving te hebben om samen mee te kunnen leven, te bidden of te ontspannen. Daar hoef je niet te boksen, niet te overtuigen, daar kun je jezelf zijn. Misschien moeten we wel terug naar de tijd dat er een pastoor en een kapelaan bij elkaar in één woning verbleven. Lijkt eenvoudig, maar voor mij is het superreëel.”