Het is het soort hoosbuien waar Nederland door de klimaatverandering meer mee te maken krijgt. Meer extremen lijkt het motto te zijn bij dat verschijnsel: lange periodes van droogte afgewisseld door plotselinge heftige regenbuien. Vanaf zijn werkplek bij het waterschap slaat Kruit het met belangstelling gade.

Hoosbuien helpen niet
Brabant verdroogt en dan vooral het Brabant van de hoge zandgronden. Maar de plotselinge hoosbuien zijn in de strijd tegen die verdroging geen effectief wapen. “Ik heb liever elke dag een zacht buitje van 10 millimeter,” aldus Kruit.

Het draait er allemaal om of het regenwater de kans krijgt in de bodem weg te zakken. Maar als er in korte tijd zo veel regenwater in een stad valt, komt het vooral op daken, straten en pleinen terecht. Van die harde oppervlaktes vloeit het water het riool in en daarna duurt het niet lang meer voordat het via de Maas naar zee stroomt. De verdroogde Brabantse natuurgebieden hebben er dan niets meer aan.

Jarenlange discussie
De droge zomers van 2018 en 2019 zorgden ervoor dat er nu aandacht is voor de verdroging. Maar feitelijk is het al veel langer aan de hand. In 1980 werden al de eerste politieke discussies over verdroging gevoerd. Sindsdien is er ook het langzaam groeiende bewustzijn dat Brabant het regenwater langer moet vasthouden.

Brabanders kunnen daaraan meewerken. Bijvoorbeeld door de tuin juist niet te betegelen zodat regenwater in de grond kan zakken. Gemeenten doen hetzelfde door in woonwijken wadi’s aan te leggen, holle grasvlaktes waar regenwater in blijft staan en langzaam de bodem in kan zakken. De provincie heeft meer dan honderd natuurgebieden tot ‘natte natuurparels’ benoemd die als grote sponzen kunnen werken. Bij regen nemen ze water op dat in droge periode het grondwater weer aan kan vullen.

Hoosbuien gaan waarschijnlijk steeds vaker voorkomen. Droogte ook. Maar al het water dat in de Brabantse steden valt, help bar weinig tegen de verdroging.