“Er zijn zoveel mooie herinneringen aan mijn vader dat ik bijna niet weet waar ik moet beginnen. Hij was een heel vrolijke, zorgzame man die altijd voor iedereen klaarstond en het heerlijk vond om sterke verhalen te vertellen, bijvoorbeeld over zijn militaire diensttijd. Het mooie was dat hij daar zelf vaak het hardst om moest lachen. Hij was gek op alle soorten sport en creatief. Hij maakte schilderijen, de mooiste vogelhuisjes en ik heb zelfs nog een keer een prijs gewonnen voor de mooist versierde fiets met Koninginnedag. ‘Goed doen,' zei hij altijd, ’geen half werk.' Ook was hij een echte natuurliefhebber, als je iets wilde weten over bomen, bloemen of vogels wist hij het of zocht hij het voor je op.

Mijn vader is geboren en getogen in Sint-Oedenrode en stond er bekend als de ‘antennezetter’. Dat heeft hij jarenlang samen met zijn maat Jan gedaan. Als echte ‘Rooienaar’ kende hij heel veel mensen, daar kwamen we ook achter door de hoeveelheid kaarten die we na zijn overlijden hebben ontvangen. Hij reed vrolijk rond op zijn fietske, altijd in voor een praatje, zwaaiend naar iedereen. Hij had ook bijnamen voor bepaalde mensen en zo begroette hij ze ook: ‘Hé Doperwtje’, riep hij dan.

Mijn ouders hebben elkaar leren kennen in café Jan Bosch in Rooi. Ze kregen verkering, trouwden en toen kwam ik, hun enige kind en zijn grote trots. Hij nam me overal mee naartoe, ook naar niet voor de hand liggende meisjesactiviteiten en dat vond ik geweldig. Zo weet ik nog dat we naar een hazewindhondenrace gingen, naar herdershonden die pakwerkers aanvielen en naar voetbal natuurlijk. Soms naar PSV, maar vooral naar Rhode waar hij zelf jaren heeft gevoetbald en later ook nog verzorger werd van het eerste team.

In alles wat hij deed was hij fanatiek, bloedfanatiek. Hij hield van wielrennen, vissen, skiën, tennis, judo noem maar op en van al die sporten wist hij ook nog eens de spelregels. Zo trots als hij op mij was, zo was hij dat ook op zijn kleinkinderen Sjors en Guusje. ‘Sjors van de rebellenclub en Guusje met de baljurk aan’, zei hij altijd. Hij was een echte knuffelopa. Als je aan zijn kleinkinderen kwam, dan kwam je aan hem.

Begin maart voelde hij zich niet fit. Hij knapte maar niet op waarop mijn moeder verschillende keren aan de bel trok bij de huisarts. Uiteindelijk was het een arts in opleiding die half maart alarm sloeg en constateerde dat zijn zuurstofgehalte veel te laag was. Hij moest onmiddellijk met de ambulance naar het MMC Veldhoven. Dat ging zo snel. Voordat mijn moeder het wist, lag hij op de brancard en was hij weg. Ze hebben elkaar nog even aan de telefoon gesproken en ik heb hem toen nog achter het glas gezien. ’s Nachts werden we gebeld dat hij naar de IC van het Amphia in Breda werd gebracht. Er was corona geconstateerd. Twee dagen later moest hij naar het VU MC in Amsterdam. We mochten niet bij hem zijn en konden hem alleen via videobellen zien, hij was diep in slaap.

Toen gebeurde er eind maart iets vreselijks. Na een scan bleek dat mijn vader ’s avonds een zware beroerte had gehad. De volgende ochtend belde het ziekenhuis dat we moesten komen. Om afscheid te nemen. We zijn totaal ontdaan naar Amsterdam gereden en hebben, helemaal ingepakt, nog tegen hem gezegd wat we wilden zeggen terwijl hij diep in slaap was. Die avond, maandag 30 maart, kregen we telefoon dat hij was overleden. We missen hem verschrikkelijk."

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat het ze echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.

Klik op de afbeelding hieronder om meer verhalen uit de gedenkhoek te lezen.