De therapie in Amerika voor Danielle gaat door corona niet door: 'Ik heb heel hard gehuild'
Letterlijk in één klap stond het leven van Danielle van Linder stil op 14 april 2000. Ze moest een bocht maken met haar scooter en stond praktisch stil toen een andere scooterrijder haar vol in de flank raakte. Wat er daarna gebeurde, weet ze alleen uit verhalen. Coma, een schedelbasisfractuur en een bloeding in de voorste hersenen. Vier weken later was ze weer thuis. Een wonder. Iedereen was dolgelukkig.
Meer zal het niet worden
Maar het ging niet goed met Danielle en na verschillende revalidatietrajecten kreeg ze van de artsen te horen dat 'dit het is'. Een klap in het gezicht. Want leven met chronische vermoeidheid, overprikkeling en vaak ook complete verwarring is niet hoe ze zich het leven had voorgesteld.
Na twintig jaar leven met traumatisch hersenletsel is er eindelijk kans op herstel. Danielle wil naar Amerika voor een baanbrekende hersenletselbehandeling.
Deze behandeling in Utah brengt volgens patiënten zelf een vooruitgang van 78 procent. "Voor mij was het een soort lot uit de loterij", vertelt de Udense eind 2019. Wel een duur lot. Er wordt een crowdfunding opgezet en na heel lang sparen is het moment eindelijk daar.
Dat coronavirus loopt wel los
"Een tijd lang dacht ik nog dat het wel los zou lopen met het coronavirus", aldus Danielle. "Dat het een paar weken zou duren en ik daarna alsnog gewoon in dat vliegtuig kon stappen." Vol goede moed probeert ze zich zo goed mogelijk voor te bereiden op de zware therapie die ze daar zal krijgen. "Een streng dieetplan, veel uitrusten."
Het is vooral de onzekerheid waar ze bijna aan kapot gaat. "Gek werd ik ervan. Ik heb heel hard gehuild. Toen eenmaal duidelijk was dat we 26 juni niet gingen halen, hebben we lang nagedacht over het omboeken van de vlucht. Het werd november." En ook die vlucht blijkt niet door te gaan, nu Amerika in elk geval tot aan het einde van het jaar de grenzen dichthoudt.
Leven terug
Het is een enorme teleurstelling. "Die therapie moet mij mijn leven teruggeven. Ervoor zorgen dat ik de moeder kan zijn voor mijn twee zoontjes die ze verdienen." Na deze klap is het vooral hoop houden dat het uiteindelijk wél gaat lukken. En belangrijk om dingen in perspectief te blijven zien.
"In onze familie hebben we het geluk dat er niemand aan corona is overleden. En dat is in Uden nog niet zo vanzelfsprekend geweest. We zijn gezond, mijn gezin is gezond en dat is misschien wel het belangrijkste. Laat Trump eerst daar dat virus er maar onder krijgen. Dan komt mijn tijd daarna."