“Op 19 december 2019 waren Mien en ik 50 jaar getrouwd. De uitnodiging voor dat feest opende met ‘25 jaar z’n gangetje, 25 jaar op rolletjes’.

De eerste vijfentwintig jaar gingen alles zoals je dat van het leven kan verwachten, lief en leed wisselden elkaar af. Ik werkte als timmerman in de bouw en vanaf 1974 in de buitendienst van de gemeente Boekel. Mien werkte thuis en zorgde voor de kinderen. In 1970 werd René geboren en in 1974 kwam Hariëtte daarbij. In 1994 waren we 25 jaar getrouwd en dat zouden we vieren met een feest. Alles was besproken, alles ging zijn gangetje.

Totdat Mien enkele maanden voor het feest werd getroffen door een herseninfarct. Ze raakte deels verlamd en werd afhankelijk van een rolstoel. De omslag in ieders leven was groot, maar dankzij veel hulp van familie, vrienden, buren en heel veel thuiszorg pakten we de draad weer op. Onbegrijpelijk dat Mien altijd zo’n goed humeur had, als je haar vroeg hoe het ging dan lachte ze en zei: ‘goed’. Dat motiveerde iedereen enorm om verder te gaan: het ging weer op rolletjes.

In de jaren daarna werden vijf kleinkinderen geboren. Ze hebben hun oma alleen gekend in een rolstoel en met de beperkingen die ze had. Wat was ze trots op die vijf en wat ze heeft van ze genoten! In december 2019 vierden we ons vijftigjarig huwelijk, onvoorstelbaar hoe Mien daar naartoe leefde. En wat zijn we blij dat ze dit nog heeft mogen meemaken. Het laatste positieve helaas, want vanaf 8 maart heeft ze geen eetlust meer en krijgt ze verhoging.

In de weken daarna is het ziekenhuis in en ziekenhuis uit, totdat ze in Boxmeer op corona wordt getest en positief blijkt te zijn. Ze mag mee naar huis en vanaf dat moment geldt een strikte quarantaine, alleen de thuiszorg mag naar binnen. Binnen de kortste keren hadden we via de familie- en buurtapp allerlei beschermingsmiddelen in huis: mondkapjes, beschermingsoveralls, poncho’s, handschoenen. Alles werd keurig bij de voordeur gelegd.

De quarantaine eist zijn tol. Het is bizar om de kleinkinderen en kinderen uit de buurt alleen maar door het raam te zien. We vinden allerlei briefjes en tekeningen van de kinderen in de bus en spreken af dat we het gordijn overdag openlaten. Zodat iedereen die op bezoek wil of kan komen voor het slaapkamerraam kan gaan staan. Maar Mien vond het zo erg, ze lachte niet meer en zag er zielig uit, onherkenbaar.

Mien is op 26 maart thuis overleden en daar heeft ook iedereen afscheid van haar kunnen nemen, vanachter het raam. Op 31 maart was de uitvaart, het was schrikken om die bijna lege kerk binnen te komen met het toegestane aantal van dertig mensen. Gelukkig hebben veel mensen de dienst via kerkomroep.nl kunnen bijwonen De grote belangstelling, het medeleven, de erehaag van de kerk naar de begraafplaats, de vele kaarten: het was hartverwarmend en indrukwekkend dat zoveel mensen Mien een laatste groet brachten. Bijzonder veel dank aan iedereen, dit heeft ons erg goed gedaan en is onvergetelijk.

Dit is mijn eerbetoon aan Mien, maar ook aan alle mensen die haar hebben omringd met hun zorg: de kinderen, familie, vrienden en buren. Maar zeker ook de mensen van de huisartsenpost in Boekel. En in het bijzonder de mensen van Brabant Zorg, de fysio, de dagopvang, de huishoudelijke hulp en de thuiszorg. Bijzonder veel dank voor wat jullie voor Mien hebben gedaan. Ik mis niet alleen Mien, maar ook jullie allemaal.

De rolstoel is weg en die andere stoel blijft leeg…”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat het ze echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.