“Het was liefde op het eerste gezicht toen Bert en ik elkaar in 1992 leerden kennen. Dat was tijdens carnaval in Den Bosch. Ik vierde nóóit carnaval, het was de eerste keer en daar stond Bert ineens, in een of andere kroeg. We raakten aan de praat, maakten een afspraak voor de vrijdag na de carnaval en zijn altijd bij elkaar gebleven. We zijn tweeëntwintig jaar getrouwd geweest.

Het ging toen nog goed met hem, hij werkte hard op de bouw als plafondmonteur en kluste naast zijn werk ook nog samen met zijn broer. Bert was een bikkel, heel liefdevol, zwaar eigenwijs, recht door zee, behulpzaam, een Bourgondiër en een hele trotse vader en opa. Onze drie kinderen en vier kleinkinderen waren zijn alles. Hij schilderde en viste graag en hield van lekker eten, eten was echt zijn hobby. Daar kon hij zó van genieten. Net zoals van onze vakanties in Nederland en Spanje. We waren nog niet thuis of hij was de volgende reis al weer aan het uitzoeken. Zijn grote wens was om in mei nog één keer naar Spanje te gaan, maar daar kwam iets tussen. Corona.

Dertien jaar geleden kreeg Bert voor de eerste keer een hartaanval en we wisten toen nog niet dat dat ons hele leven op z’n kop zou zetten. In eerste instantie leek alles redelijk goed onder controle, maar na nog een aantal hartaanvallen en ziekenhuisopnamen bleken ook zijn nieren niet goed te functioneren en werd bij hem een auto-immuunziekte vastgesteld. Vooral de laatst paar jaar waren we soms wel drie of vier keer per week in het ziekenhuis en heeft Bert ook lange periodes in het ziekenhuis gelegen. Het was eigenlijk ziekenhuis in, opknappen, ziekenhuis uit, terugvallen, weer ziekenhuis in enzovoort.

Nadat hij vorig jaar december wéér aan zijn hart was geopereerd, knapte hij in eerste instantie goed op, maar kreeg hij in maart toch weer een infectie. Hij moest weer naar het ziekenhuis, maar eigenlijk wilde hij niet meer. Hij was er helemaal klaar mee. Toch ging hij. In die periode is Bert besmet geraakt. Ik hoor het onze huisarts nog zeggen: Dit moet hij niet krijgen, want dan haalt hij het niet. Maar hij kreeg het wel en vanaf dat moment ging het snel. Eind maart vertelden de arts en onze huisarts dat ze niets meer voor hem konden doen.

Toen heb ik hem mee naar huis genomen. Onze huisarts was ook in die laatste periode een hele grote steun, ze heeft ons echt dag en nacht bijgestaan, geweldig. Net zoals familie, buren, vrienden, iedereen heeft geholpen en was er voor ons. Bert is op 27 maart overleden en ik zit nog steeds in zo’n fase van: hadden we maar dit of hadden we maar dat. Bert is de liefde van mijn leven en ik kan het maar geen plekje geven dat hij er niet meer is. De kinderen en kleinkinderen zijn een grote troost en als mensen vragen hoe het gaat zeg ik: goed. Maar het gaat eigenlijk helemaal niet.”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat het ze echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.