Vooraan in de klas staat een glimmende witte robot. In zijn buik zit een speaker. Daaruit klinkt een vrolijke stem. "Hoi, ik ben Emma!" Het is de stem van Emma van der Pluijm. Emma zit al vier maanden thuis, want ze heeft het Q-koortsvermoeidheidssyndroom. Ze legt uit: "Ik ben ziek. Het is voor mij te gevaarlijk om naar school te gaan. Ik kom nergens, alleen thuis en in de tuin."

Maar dankzij de robot is ze toch weer een beetje op school. In het hoofd van de robot zit een camera en een microfoon. Zo kan Emma alle lessen volgen, veilig vanuit huis.

Emma legt uit hoe de robot precies werkt:

Het is voor Emma wel even wennen. "Het is heel raar om ineens een robot te zijn. Maar anders zou ik mijn klasgenootjes niet meer zien en de lessen niet kunnen volgen."

De robot hoort er inmiddels helemaal bij in groep vijf. Als er een les in een ander lokaal wordt gegeven, dan nemen haar klasgenootjes haar gewoon mee. Behalve bij het buiten spelen. Emma: "Dat hoeft ook niet, want dan ga ik zelf in de tuin spelen."

Juf Steinanda Ottevanger is erg enthousiast. "Ineens hebben we Emma toch weer een beetje terug. Hartstikke gezellig en superfijn dat ze er op deze manier bij kan zijn."

Ook haar klasgenootjes zijn blij dat Emma er weer is. Rens: "Eerst zat ze gewoon op een stoel en nu staat ze op tafel als robot. Dat vind ik wel heel bijzonder." Ook Julia is blij. "Ik heb wel het gevoel dat ze er echt weer bij is." Zihaam vult snel aan: "Maar we missen haar nog wel."

Thuis achter een scherm zitten heeft soms ook voordelen. Emma vertelt lachend: "Ik zie de klas wel, maar zij zien mij niet. Dus toen ik me laatst een keer verslapen had, ben ik snel in mijn pyjama achter de laptop gaan zitten. Dat konden de juf en de kinderen toch niet zien."

Toch hoopt Emma dat ze volgend jaar weer zelf in de klas zit. "Het zal wel weer wennen zijn, maar ik hoop dat ik dan in ieder geval weer halve dagen naar school kan gaan."