“Ons pap was een echte levensgenieter. Niet in de zin van een Bourgondiër, dat niet, hij hield juist enorm van rust, eenvoud, stilte, de natuur, kamperen, dieren en buiten zijn. Hij was totaal niet materialistisch ingesteld, daar had hij niets mee. Dit heeft hij ook aan ons, zijn vier dochters en veertien kleinkinderen, meegegeven: de liefde voor de natuur. Hij was een hele lieve, betrokken, trotse vader en opa die altijd voor ons klaarstond. En niet alleen voor ons, ook voor anderen. Iedereen klopte bij hem aan en nooit tevergeefs.

Ons pap heeft het nodige meegemaakt in zijn leven, waardoor dingen voor hem nooit vanzelfsprekend waren. Hij was vijf toen hij zijn moeder verloor en heeft op zijn zesendertigste een heel zwaar ongeluk gehad met de vrachtwagen waar hij op reed. Een van zijn benen was helemaal verbrijzeld en dit is nooit meer echt goed gekomen. Ook werd tweeënhalf jaar geleden een auto-immuunziekte bij hem vastgesteld.

Maar hij klaagde nooit, ging niet bij de pakken neerzitten, was altijd positief ingesteld en keek vooral naar wat hij nog wel kon. Hij wandelde iedere dag een stukje verder om zijn conditie te verbeteren. Al moest hij daar steeds weer zijn grenzen voor verleggen. Ons pap heeft altijd hard moeten werken om voor ons te kunnen zorgen. Dat heeft hij geweldig gedaan, we zijn nooit iets tekort gekomen en opgegroeid in een fijn en gelukkig gezin.

Zo zijn we jarenlang, ik denk wel zo’n dertig jaar, met de camper naar zijn geliefde Noorwegen op vakantie geweest. Eerst met het hele gezin en later ons mam en pap samen. Het was bijna een tweede thuis. Toen hij ziek werd, was dat zijn stip aan de horizon, zijn doel: nog een keer naar Noorwegen kunnen. Mijn vader was ook een echte hondenman! Zijn grootste passie was het trainen van bouviers, iets wat vrij bijzonder is in de hondenwereld. Dit nam hij heel serieus, hij trainde de bouvier van mijn zus bij de politiehondenvereniging en zou zelfs afgelopen mei zijn opgegaan voor een politiecertificaat. Maar daar kwam iets tussen.

Want half maart werd hij wat grieperig. Hij voelde zich niet lekker, had geen eetlust en werd binnen drie weken zo ziek dat hij naar het ziekenhuis moest. Hij werd direct positief getest op corona. Toen het wat beter ging, mocht hij van de beademing totdat hij longembolieën kreeg en weer aan de beademing moest. We wisten dat het de verkeerde kant opging. Op een gegeven moment gaf hij zelf aan dat het op was. Zijn longen waren zo kapot en niet meer te genezen. Ik zal nooit vergeten dat hij zei: Ik kan gewoon niet meer, ik wil alleen nog maar slapen. Mijn vader, die altijd knokte, altijd zijn grenzen verlegde en altijd vol goede moed was, moest de strijd opgeven. Op woensdag 6 mei is zijn behandeling gestopt. We hebben die dag heel bewust afscheid van elkaar genomen en daar zijn we dankbaar voor, maar we missen hem verschrikkelijk.”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat het ze echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.