“Dat Annie en ik elkaar zes jaar geleden hebben ontmoet, is een groot cadeau. Zij was al langer weduwe en ik eigenlijk nog niet zo lang weduwnaar. We zongen allebei bij het seniorenkoor in Rosmalen en op een middag stond ze me na een repetitie buiten op te wachten. En vertelde ze ronduit dat ze vlinders in haar buik had. Ik was compleet overdonderd en dacht: wat moet ze met zo’n oude vent als ik? Dus ik zei: ‘Meisje, dit moet ik even laten bezinken.’

Ik was namelijk pas een paar maanden weduwnaar na een huwelijk van vijftig jaar en zat nog midden in het rouwproces. Maar na overleg met mijn kinderen, die het geweldig vonden dat ik Annie had ontmoet, hebben we met elkaar afgesproken. De klik was er vanaf het eerste moment en na verschillende afspraakjes, weekendjes weg en een half jaar ‘proefdraaien’ zijn we gaan samenwonen. Dat was vanaf dag één fantastisch. We hebben heerlijke jaren met elkaar gehad en ontzettend genoten van ons leven samen, de vakanties naar Turkije en Griekenland, uitjes, zingen in het koor, naar het theater. En van de familiebijeenkomsten, daar kon ze echt naar uitkijken. Vooral om mijn broers lik op stuk te geven als die weer eens aan het grappen waren. Daar had ze de grootste lol in.

Behalve pittig, was Annie ook een ontzettend positieve, opgeruimde, energieke, zorgzame en ondernemende vrouw. Ze zong bijvoorbeeld in drie koren en zat bij een toneelclubje. Zingen was haar grote passie en ze was helemaal gek van haar twee hondjes. Annie liep altijd te neuriën en te zingen en bracht overal gezelligheid. Ze was echt het zonnetje in huis. Zelfs in de periode dat we veel naar het ziekenhuis moesten voor haar chemokuren. Dan zat ze naast me in de auto te zingen. Ongelofelijk, daar had ik zo’n bewondering voor.

Annie had kanker en was al onder behandeling toen ik haar leerde kennen in 2014. Ze krabbelde iedere keer weer overeind en wat waren we blij en opgelucht toen de oncoloog eind 2015 zei dat ze pas na een jaar weer terug hoefde te komen voor controle. Maar helaas stak de ziekte opnieuw de kop op. En dat was zwaar, de chemokuren waren zwaar en toen ze zei ‘is dit het nou?’ besloten we te stoppen met de kuren.

In de week voor haar overlijden voelde Annie zich niet goed. Ze wilde zelfs thee en beschuit op bed, dat wilde ze nooit, ze had een hekel aan al die kruimels in bed. Dus ik wist: dit is niet goed. Binnen een paar dagen kreeg ze het heel benauwd en had ze hoge koorts. De huisarts kwam en was heel duidelijk: als je nu naar de ic gaat, kom je er niet levend vandaan.

Dus bleef ze thuis en kreeg ze medicijnen. Die leken wonderen te verrichten want ze knapte op en had meer lucht. Maar na twee dagen lag ze weer naar adem te happen, dat was vreselijk om te zien. Op 26 maart ’s avonds wilde ik haar net de tweede helft van een paracetamol geven, toen ze in elkaar zakte. Annie is die avond letterlijk en figuurlijk uit mijn handen geglipt.

Ik koester de mooie jaren en herinneringen, maar het is akelig stil zonder mijn zonnetje in huis en zonder haar vrolijke zingen en neuriën.”

Persoonlijk contact
Omroep Brabant heeft met alle nabestaanden die een eerbetoon (willen) brengen aan hun overleden geliefde persoonlijk contact. Veel van hen laten weten dat het ze echt troost biedt. Wil je ook zo’n hommage brengen, klik dan hier om een mail te sturen naar onze redacteur Jacky Goossens. Zij neemt contact met je op en zorgt samen met jou voor een mooi eerbetoon.