Murat Memis is in mei vorig jaar een weekje op vakantie in Turkije. Hij gaat met zijn gezin en zijn broer en zijn gezin uit eten. Vlak voordat het eten gebracht wordt, vraagt een ober of Murat even mee naar achteren kan komen. ''Wij dachten dat er iets mis was gegaan met de bestelling. Ik liep met de ober mee en zag buiten twee mannen in gewone kleding. Ze zeiden dat ze van de anti-terreur eenheid waren en dat ik mee moest komen.''

Murat wordt meegenomen naar zijn hotel. ''Voor de deur van onze kamer zaten nog eens tien of elf politieagenten op me te wachten.'' De hotelkamer wordt grondig onderzocht. ''Ze hebben onze koffers leeggehaald en alles doorzocht, tot het ondergoed van mijn kinderen toe.'' Na zo'n drie uur brengen de agenten Murat naar de cel met eerst een tussenstop in het ziekenhuis. ''Daar werd gekeken of ik gemarteld was. Dat was niet zo.''

Murat weet dan dat ze hem verdenken van lidmaatschap van een terroristische organisatie. Later wordt duidelijk dat het gaat om een paar tweets die hij geretweet heeft. "Na de tweede dag in de cel dacht ik: dit is geen grap of misverstand meer. Dit wordt een serieuze zaak.''

En dat wordt het. Niet alleen kan het vergaande gevolgen voor Murat hebben - namelijk elf tot vijftien jaar cel - maar ook de mensen om hem heen zijn bang. Zo geeft zijn advocaat aan dat hij Murat eigenlijk niet wil verdedigen. ''Het was angst voor zichzelf. Dat het bijstaan van mij gevolgen had voor zijn eigen carrière.''

Ook als hij een paar dagen later vrij komt - maar zijn paspoort moet inleveren - en papieren wil printen voor zijn verdediging. ''Ik ben een kleine bibliotheek ingegaan. De printjes kwamen eruit en je zag de foto’s en vlaggen die ik afdrukte. De mevrouw van de bibliotheek keek me in paniek aan en toen ik vroeg wat het printen kostte, zei ze: dat hoeft niet. Ga weg! Ga weg! Zo bang was ze.''

Murat houdt zich koest in die eerste dagen na zijn vrijlating. ''Ik ging bijna niet naar buiten, ging zeker niet in het donker de straat op, al helemaal niet alleen." Hij krijgt nog een flinke klap te verwerken als hij hoort dat zijn gezin op de terugweg naar huis een ongeluk krijgt. ''Ik zag foto’s van de auto en het is een wonder dat ze er levend uit zijn gekomen. Ik voelde me zo machteloos.''

Machteloos maar niet hopeloos. ''Ik heb altijd hoop gehouden. Ik voelde ook de steun vanuit Nederland.'' Als Murat na een paar weken naar Diyarbakir, in het zuidoosten, gaat om bij zijn familie te zijn, richt hij zich met vertrouwen op zijn verdediging. ''Ik had de emotie ook even uitgeschakeld. Ik heb geen dag gedacht aan wat het met mij deed, ik wilde scherp zijn voor de rechtszaak.''

Een dag van tevoren krijgt zijn hoop een flinke boost: de zwaarste aanklacht vervalt en SP-leider Lilian Marijnissen reist naar Turkije om Murat te steunen. Samen met Marijnissen hoort hij de volgende dag dat de rechter het raadslid vrijspreekt.

Een paar dagen later vliegt Murat dan eindelijk naar huis. Het echte gevoel van vrijheid komt pas als het toestel in de lucht hangt. ''Ik ben tot in het vliegtuig een paar keer gebeld om te checken dat ik er nog steeds in zat. Soms kan een andere officier van justitie iemand die vrijgesproken is, op laten pakken voor een andere aanklacht.''

Eenmaal geland valt alles van hem af. Zeker als hij het bordje 'Eindhoven, welkom' ziet. ''Toen was ik echt thuis.'' In Eindhoven blijkt de impact die de periode op zijn gezin heeft gehad. Vooral zijn zoontje heeft er last van. Hij is nu, een jaar later, nog steeds af en toe van slag.

In deze video vertelt raadslid Murat Memis wat voor effect zijn arrestatie op zijn jonge zoontje heeft gehad.

Ook Murat is veranderd. Hij is meer gaan vechten voor waar hij in gelooft. ''Ik ben me meer gaan inzetten, ben meer kritisch geworden. Ze dachten misschien dat ik bang zou zijn en een stap terug zou zetten. Nee, het is andersom, ik zet twee stappen naar voren'', besluit hij strijdbaar.