Wilma's vader werd vlak voor carnaval opgenomen in een verpleeghuis: “Binnen vier weken ging het, van het ene op het andere moment, op slot. En na een week kreeg ik een telefoontje van een arts: mijn vader was besmet met corona.”

Zes weken lang ging Wilma elke dag naar haar vader. Door een raam van het verpleeghuis probeerde ze contact met hem te krijgen. Dat ging moeizaam: "De ene keer ging het klepraam open, de andere keer niet. Want de ene keer waren ze wel bang dat het coronavirus via het raam kon ontsnappen en de andere keer niet.”

Wilma was erbij toen haar vader overleed, maar ze stond achter het raam. “Het was bizar. Het lijkt wel of je in een slechte film zit. Dat iemand zo van de wereld moet gaan.”

Natuurlijk kan ook een ‘normaal’ verlies abrupt zijn, zonder dat je erbij bent. Maar de afstand die er was tijdens de coronacrisis doet heel veel met nabestaanden, zegt verliesbegeleider Silvia Janssen: “Dat je bij iemand wilt zijn, maar dat het niet mag, is heel heftig. Dat je die laatste levensfase niet mee hebt kunnen maken. Geen laatste woorden hebt. Dan is een afscheid niet af.”

Bij veel nabestaanden voelt Janssen onrust: “Ze kunnen het maar moeilijk beseffen. En sommige mensen hebben een schuldgevoel. Dat ze hun dierbare niet hebben kunnen geven wat ze hadden willen geven.”

Door gesprekken en oefeningen willen Janssen en haar collega Suzanne van Horssen nabestaanden alsnog de gelegenheid geven afscheid te nemen.

Een indruk van de bijeenkomsten:

Wilma van der Heijden had veel steun aan de bijeenkomsten: “Ik vond het heerlijk. Ik herkende de verhalen van andere mensen. Dat gaf rust. Ik kon heel bewust nog een keer afscheid nemen van mijn vader.”

In oktober en november zijn weer bijeenkomsten. Meer informatie via [email protected].