“Hoewel ik enig kind was, ben ik nooit verwend en ook niet heel beschermend opgevoed. Ik had veel vrijheid. Ons pap en mam hebben me heel liefdevol opgevoed en van ons pap heb ik meegekregen dat je niet moet zeuren en dat er niets mis is met hard werken. Schoolziek zijn, bestond in zijn ogen niet: hup, gewoon proberen, geen flauwekul. Ons mam had een zachter karakter. Wij waren zijn alles, stonden op nummer één. Toen onze zoon Len dertien jaar geleden werd geboren, schoven we een plekje op. Len, zijn enige kleinkind, was zijn grote trots.

Zijn andere grote liefde was voetbalvereniging Boskant. Hij was een voetbalman in hart en nieren, zat ruim dertig jaar in het bestuur en heeft heel veel voor de club gedaan, op alle fronten. We waren een echt voetbalgezin en het hele weekend op het voetbalveld te vinden. Ik wist bij wijze van spreken niet dat er naast Studio Sport ook nog andere tv-programma’s bestonden. Toen ik op mijn zestiende bij vv Rhode (de concurrent!) ging voetballen omdat al mijn vriendinnen daar speelden, zei ons pap: ‘Denk maar niet dat ik kom kijken’ en dat heeft hij inderdaad nooit gedaan, haha. Tot zijn grote vreugde deelde zijn kleinzoon zijn passie: hij heeft niet één wedstrijd van Len gemist en ons mam trouwens ook niet.

Ons pap is mijn grote held en ik ben ontzettend trots op hem. Hij was een hele goeie mens met een sterke persoonlijkheid en een klein hartje. Hij stak zijn mening niet onder stoelen of banken, een echt Hastenberg-trekje. Ook was hij een hele harde werker. Hij had een eigen timmerbedrijf en was daar heel succesvol mee. Dit betekende dat er niet zoveel vrije tijd was, maar ik kan me onze vakanties op de camping in Limburg nog heel goed herinneren. Met familie en andere gezinnen uit Boskant hadden we het altijd heel erg leuk.

Het overlijden van ons mam was heel zwaar voor ons pap. Hij kon niet omgaan met het alleen zijn en vooral het alleen thuiskomen, vond hij verschrikkelijk. We probeerden er zoveel mogelijk voor hem te zijn, maar hem alleen achterlaten met zijn verdriet was heel moeilijk. Ik ben vaak huilend naar huis gegaan. Dat hij 225 dagen na ons mam is overleden, kan ik nog steeds niet bevatten.

Ons pap was al vijftien jaar hartpatiënt, maar het ging heel goed met hem. Bij de laatste controle, een maand voor zijn overlijden, was alles nog prima en zei zijn cardioloog: ‘Een mens zoals gij wordt wel honderd!’ Toen hij begin maart wat grieperig was, gingen er dan ook niet direct alarmbellen rinkelen. Pas toen hij maar niet op wilde knappen, benauwd werd en zijn smaak veranderde, sloeg de angst toe.

Toch dachten we dat hij er wel bovenop zou komen maar er waren complicaties. Hij kreeg een herseninfarct en voordat ik het wist stond de morfinepomp in de ziekenhuiskamer. Ik mocht gelukkig bij hem blijven. Len en mijn man gingen even naar huis om wat spullen voor mij op te halen. Maar dat was niet meer nodig. Ze waren nog geen kwartier weg of ons pap was overleden.

Je denkt altijd dat zoiets bij een ander gebeurt. Totdat het jou overkomt en je zelf ervaart hoe erg het is dat je niet meer hebt kunnen zeggen wat je wilde zeggen. Hoewel ik heel verdrietig ben, ben ik dankbaar dat ik wel bij hem was. Veel mensen hebben door de telefoon of helemaal geen afscheid kunnen nemen. Dat heeft enorme impact en maakt het verwerken moeizaam.

We willen iedereen heel veel kracht en sterkte wensen.”