Hetty verloor haar man en zoon aan een hersentumor: 'Het blijft verschrikkelijk'
“Bij de kinderen is het erfelijk, bij mijn man is het pure pech”, vertelt moeder Hetty. Haar zoon Thomas werd maar twee jaar oud. Iets meer geluk had Joris. Hij kreeg twee keer een tumor, de eerste keer toen hij nog geen negen maanden oud was en nog een keer toen hij 2,5 was.
“De eerste keer hebben ze geopereerd en kreeg hij een chemokuur. Dat bleek niets te doen maar bestralen mocht niet op die leeftijd. Als peuter is hij wel bestraald. Dat mocht formeel niet, maar was het enige dat ze konden doen. Gelukkig is hij nu 29 en al jaren schoon.”
"Wij hadden lange tijd voor ons rouwproces, wat helpt."
Hetty vertelt relatief nuchter over haar man en zoons. Dat geldt ook voor dochter Veerle, die als jongste van het gezin de problemen met haar broers niet bewust heeft meegemaakt, maar die met haar vader wel.
Veerle: “Het was een heel heftige periode. Hij is acht maanden ziek geweest en heeft daarvan de helft thuis op bed gelegen. Toen hebben we hem met zijn allen verzorgd, hij genoot echt van die thuisperiode. En wij hadden lange tijd voor ons rouwproces, wat helpt. Ik ben blij dat ik mee heb kunnen helpen.”
Haar vader was een sportieve man. Zo kwam Veerle op het idee voor een estafettewedstrijd waarbij hardlopers samen 100 kilometer rennen. Zo hoopt ze geld op te halen voor het goede doel: meer onderzoek naar hersentumoren.
"Joris heeft pas een MRI gehad en toen was hij schoon, maar de angst blijft.”
“Het is een van de minst gefinancierde kankersoorten in Nederland. We rennen zaterdag met zeven mensen van Venlo naar Tilburg via een estafette. Zowel Joris als ik lopen mee, net als vrienden.” Op een speciale Instagrampagina kunnen geïnteresseerden de estafette zaterdag volgen.
Nog altijd wordt onderzoek gedaan naar het gezin. Kan de tumor bij Joris bijvoorbeeld terugkomen? Moeder Hetty: “Daar is hij wel heel bang voor. Hij heeft pas een MRI gehad en toen was hij schoon, maar de angst blijft.”
"Het blijft verschrikkelijk. Ik mis ze heel erg.”
Zelf heeft ze de gebeurtenissen goed kunnen verwerken, zegt ze. “Ik kan moeilijk omschrijven hoe het voelt. Het geeft natuurlijk hartstikke veel verdriet, maar ik kan het goed van me af schrijven. Het helpt dat ik mijn man lange tijd thuis heb gehad om voor hem te zorgen. Dat gaf rust. En ik hem zowel bij hem als bij Thomas een dagboek bijgehouden, waarin ik alles heb opgeschreven. Dat hielp. Maar het blijft verschrikkelijk. Ik mis ze heel erg.”
Voor de estafette is nu ruim 1800 euro opgehaald. Veerle: “We willen liefst de 2500 euro halen, dan kunnen we een mooi bedrag doneren.”
Een donatie doen kan hier.