"Er belde me een mevrouw die huilend vroeg of ze naar haar man in het verpleeghuis mocht. Dat kon niet volgens de coronaregels. Maar ook de vele sterfgevallen gaan niet in je koude kleren zitten", vertelt Lyan. "Ik voerde telefonisch slechtnieuwsgesprekken, soms met mensen die ik nog nooit gezien had." Het zijn hartverscheurende momenten in de hectiek van de crisis, die haar 's nachts uit haar slaap hielden.

Een spons
"Vaak werd ik rond drie uur wakker. Dan pakte ik m'n mobieltje en kon ik de gedachten van me af schrijven in de vorm van gedichten", vertelt ze een half jaar later in haar tuin. "Ik voelde me een spons: die absorbeert alles, wring je uit en dan kun je weer door."

Het gedicht Spons:

"Ik heb nooit een plan gehad om iets te schrijven, maar in die tijd was het voor mezelf nodig en het helpt om weer door te kunnen. Ik het ook een gedicht geschreven over 1 april. Is het een grap of de hel, het was helaas geen grap."

Collega's in het crisisteam, die de gedichten lazen, herkenden de gevoelens van Lyan. Als ze erover vertelt wordt Lyan opnieuw emotioneel. "Omdat het zo intens is geweest en we niet de zorg konden geven zoals we dat eigenlijk voelden."

Het gedicht Nabij:

Er zijn plannen om de dichtbundel in een bescheiden oplage uit te brengen. Lyan heeft al een goed doel waar de opbrengst naar toe gaat.