Geen echte Bredase Singelloop vandaag. Dat betekent dat ik niet met 20.000 anderen door de stad ren. Het betekent ook dat er geen bands op elke hoek staan. Dat ik niet finish op die bomvolle Grote Markt met uitzicht op de mooie kerk. Dat er geen bekenden langs het parcours staan én dat er geen borrel achteraf is. Eerlijk is eerlijk, ik vind het erg jammer. Maar één ding is zeker: de virtuele editie heeft me absoluut laten genieten.

Zelf je route verzinnen
Even wennen is het wel. Want waar ren ik eigenlijk langs? Normaal gesproken worden de wegen voor de deelnemers afgesloten, maar nu moet ik mijn route zelf in elkaar puzzelen. Ik wil natuurlijk bij mijn voordeur beginnen, zo min mogelijk stoplichten tegenkomen, maar ook de sfeer van de stad voelen. En dus ben ik een half uurtje aan het prutsen, met een website die afstand meet, om een parcours van tien kilometer voor mezelf uit te stippelen.

Als ik mijn route bijna af heb, belt mijn collega: “Ik heb je startnummer en medaille, ben je thuis?” Ik reageer met: “Medaille? Maar ik moet toch nog rennen?” Ja, die medaille heb je bij een virtuele editie dus al binnen, voordat je nog maar een stap hebt gezet. Ik speld mijn startnummer op en dat geeft meteen een lekker wedstrijd gevoel.

Gezellige warming-up
Dat de organisatie van de Singelloop haar best heeft gedaan, om onder deze moeilijk omstandigheden het Singelloop gevoel over te brengen, is duidelijk. Zodra ik de app open, knallen er elf minuten lang feesthits uit de speakers van mijn telefoon. “Dames en heren, u doet niet voor niets mee aan de gezelligste loop van Nederland. Belangrijk is dat je meezingt. Tatatata tataataaa. Tatatata tataataaa.” Ik krijg spontaan zin om te rennen.

Als mijn warming-up erop zit, kijk ik naar buiten: het giet van de regen. Daarmee ontdek ik ook meteen het grootste voordeel van een virtuele hardloopwedstrijd waarmee je je eigen starttijd kunt bepalen. Waar ik normaal gesproken al doorweekt van de regen in een startvak zou staan, zit ik nu lekker thuis in een warm vestje te wachten tot de buien voorbij zijn.

Geen dixi's
Ook een lange wachtrij voor een vieze dixi kan ik nu ontwijken, wat een mazzel. Ik doe nog een zenuwplasje, doe mijn oortjes in en stap de voordeur uit. Als ik op start klik, hoor ik een echte commentator en zelfs een startschot! Ik ren enthousiast mijn straat uit en bedenk me na 20 meter, dat mijn eigen verzonnen route precies de andere kant op is. Snel omkeren en door!

Bij elke kilometer klinkt de commentator door mijn oortjes. Gek genoeg, motiveert dat me echt. Ik vlieg over het wegdek en kijk elke kilometer weer uit naar de boodschap van deze man. Als ik over het Kasteelplein ren, kom ik de eerste andere deelnemers tegen. Enthousiast zwaaien we naar elkaar: "Succes, hè!"

Harde wind en onbegrip
Als ik de Haven opdraai, voel ik plotseling keiharde wind. Ik zie mijn gemiddelde snelheid oplopen en word eigenlijk ook best wel gek door mensen aangekeken, die niet snappen waarom dat meisje zo fanatiek door de stad rent met een startnummer op haar borst. Maar ach, ik ga lekker, heb het naar mijn zin en vervolg mijn weg richting het Mastbos.

Het stoplicht op de Baronielaan kon ik helaas niet omzeilen. Ongeduldig sta ik, net als een andere deelnemer, te wachten tot het groen wordt. Als we elkaar passeren, wisselen we een typisch hardloopknipje naar elkaar uit. Zo van: "Succes!"

Daarna wordt het stil. Ik had verwacht dat ik in het Mastbos veel andere deelnemers zou tegenkomen omdat dit dé plek zonder stoplichten is. Maar dat dat blijkt niet zo te zijn. Wel zijn er wandelaars die me enthousiast aanmoedigen. "Je kan het!" Ik schreeuw, met een vermoeid hoofd en veel te hoge hartslag, terug: "Nog twee kilometer!"

Trots
Mijn longen schreuwen nu om lucht en mijn benen verzuren. Maar ik ben blij. Heel blij. Ik ren namelijk veel harder dan ik had durven dromen. In de laatste 500 meter moedigt de commentator me nog extra aan. Beelden van de normale finish van de Bredase Singelloop schieten door mijn hoofd. Alles doet pijn, maar ik zet door. Vlakbij Kasteel Bouvigne finish ik in een tijd die - totaal onverwacht - 8 seconden boven mijn PR. ligt

Mijn conclusie? De virtuele Bredase Singelloop is echt niet te vergelijken met de editie die we kennen. Maar hoe mooi is het dat bijna 4000 Bredanaars vandaag hetzelfde doel hadden en in deze tijd een beetje verbonden werden met elkaar? Wat mij betreft is de virtuele editie geslaagd!