Amper van de schrik bekomen doet de jonge vrouw dinsdag haar verhaal in haar caravan op het woonwagenkamp. In het bed van Bartalina lag een onbekende man te snurken. Het bleek een zwerver die er na de ontdekking ook meteen als een haas vandoor ging. “Ik durf hier niet meer te slapen, dit was zo eng. Ik ben weggerend naar mijn vader.”

Jos Mentzij lag op dat moment nog een film te kijken. Aan de gil van zijn dochter hoorde hij direct dat het menens was. Samen renden ze terug naar de kleine caravan van Bartalina. “Wat doe jij hier? Eruit wegwezen!”, riep Jos tegen de ongewenste gast. De man maakte zich daarop uit de voeten. Hij was op zijn beurt ook zo geschrokken dat hij zijn bril en zijn pet vergat mee te nemen.

Bartalina en Jos hebben geen idee wie de man was die via een raampje naar binnen was gekomen. Maar dat maakt ze ook eigenlijk weinig uit. Ze voelen zich al langere tijd onveilig op hun geïmproviseerde kampje aan de Turfvaartsestraat. “Ik ben erg vermoeid en ik slaap slecht", zegt Jos. "Elke nacht is hier wel iets te doen: vechtpartijen, auto’s die voorbij scheuren en drugsdealers. Dan ben je ’s morgens geen mens meer hoor.”

De familie Mentzij woont sinds 1 juni op een noodkampje. De familie strijdt al maandenlang voor een permanente plek in de stad. Ze willen dat de gemeente haast maakt met de aanpak van het tekort aan standplaatsen voor woonwagens.

De jonge vrouw kan er nog steeds amper over uit wat haar is overkomen. “Stel dat ik hier al had gelegen en dat hij daarna zou zijn binnengekomen. Dit is mijn veilige plekje en deze caravan is mijn huisje. Hoe zou jij het vinden wanneer er iemand je huis binnendringt?”

Ondanks dat hij haar de stuipen op het lijf joeg, heeft Bartalina het ook wel een beetje te doen met de zwerver. “Deze zak spulletjes is het enige wat hij heeft. Wij hebben ook niet veel en daarom hopen we een eigen plek te krijgen. Ik denk dat hij hetzelfde wil.”

LEES OOK: Joke bivakkeert op een parkeerplaats, want ze wil een standplaats voor een woonwagen