Anneke vertelt in geuren en kleuren haar levensverhaal. Het is bijzonder dat dat überhaupt kan. “Toen ik 8 was, ontdekte de schoolarts dat ik wel heel weinig hoorde. Toen ik een jaar of twaalf was ging de telefoon en kon ik niet horen wat diegene zei. En nu word ik telefonisch geïnterviewd!”

In het grote gezin van Anneke – haar ouders hadden negen kinderen – was er geen ruimte voor de beperking van het jonge meisje. “Mijn ouders hadden het poepiedruk. Het hoorde vroeger niet dat je kind iets mankeerde. Mijn moeder schaamde zich ervoor. Er werd dus geen aandacht aan besteed. Ik leerde mezelf liplezen en heb alles alleen moeten doen.”

Vooral in haar puberjaren was dat lastig, vertelt ze. “Op mijn zestiende wilde ik graag gaan dansen. Ik kon best goed dansen hoor, ik voelde het ritme en dan kwamen de bewegingen vanzelf. Maar wat ik niet kon, was met een jongen naar buiten gaan. Want als het donker was, was ik doof. Dat was heel triest. Ook omdat ik er niet over kon praten. Thuis mocht het niet, dus als iemand me ernaar vroeg, barstte ik al in huilen uit.”

Er moest toch iets veranderen, dacht ze. “De oorarts zei dat ik zo slecht hoorde, dat ik nog nooit vogeltjes had horen fluiten. Wist ik veel dat vogeltjes geluid maakten! Via de oorarts probeerde ik voor het eerst gehoorapparaten. Een bloedmooie jongen kwam bij ons thuis met een koffer vol gehoorapparaten. Ik mocht ze een maand lang uitproberen, maar ik heb een maand lang niks anders gedaan dan voor de spiegel gestaan en mijn haar over mijn oren gedrapeerd om te zorgen dat niemand het zag. Van de gehoorapparaten kreeg ik hoofdpijn en het gaf veel herrie. Dus die gehoorapparaten gingen na een maand weer met die knappe jongeman de deur uit.”

Op haar twintigste ontmoette Anneke haar man, met wie ze nog steeds getrouwd is. Haar schoonmoeder heeft haar altijd fantastisch geholpen en ging op zoek naar een oplossing. Een operatie bleek niet mogelijk, waardoor Anneke uiteindelijk toch maar aan de gehoorapparaten ging. Pas op haar 49e kreeg ze te horen over een cochleair implantaat waardoor ze weer zou kunnen horen. “Maar er waren veel risico’s aan verbonden en we hadden toen drie puberkinderen die me nodig hadden. Dus ik durfde niet.”

Uiteindelijk ging Anneke er op haar 62e voor. Ze kreeg het implantaat en kon voor het eerst in haar leven horen. “Mensen denken dat er een wereld voor je open gaat. Ja, maar hoe?! Je kent helemaal geen geluid dus je weet niet wat je hoort. Alles piepte en rinkelde door elkaar heen en dat moet je dan leren sorteren. Dat heeft wel meer dan zes jaar geduurd. Ik hoor nu nog wel eens geluiden voor het eerst.”

Hoe heftig het ook was, ze was vanaf het eerste moment dolgelukkig met haar implantaat. “Het mooiste was dat ik de stemmen van mijn man, kinderen en kleinkinderen kon horen.”

Het boek ‘Horen met mijn ogen’ komt binnenkort uit bij www.uitgeverijreinaert.nl.