Rond drie uur werd er een Nederlands feestje gevierd. Met Ceylin del Carmen Alvarado, Annemarie Worst en Lucinda Brand was er een volledig Nederlands podium. Maar zo'n honderd meter van het podium stond Kastelijn gedesillusioneerd op het verder bijna lege terrein. De tranen liepen over haar wangen. "Ik weet niet hoe dit kan. Ik snap er echt helemaal niets van."

De renster uit Neerkant werd gekalmeerd, maar de teleurstelling bleef zichtbaar. Vechtend tegen de tranen deed ze haar verhaal. Een achtste plek, dat was niet waar ze vooraf over nagedacht had. "Ik hoor bij de beste vijf te rijden, maar het lukte vandaag gewoon niet. Ik had een goed gevoel, tijdens de trainingen ging het goed. Ik weet echt niet hoe dit kan, ik snap het niet. Iedereen heeft natuurlijk wel eens een slechte dag, misschien was dit wel mijn slechte dag."

De emotionele Yara Kastelijn over haar slechte dag op het EK in Rosmalen.

Trots is ze wel, op het jaar dat ze de sterrentrui mocht dragen. Een jaar lang was Kastelijn de Europees kampioen. "Ik ben er heel erg trots op. Ik heb hem ook elke dag gedragen, elke training en wedstrijden. Verlies ook niet van slechte rensters. De eerste drie, dat is de wereldtop." Het was ook niet dat de druk te groot was om de trui te verdedigen. "Ik had vanochtend juist het gevoel alsof er een last van mijn schouders viel, toen ik het oranje weer aan mocht doen. Maar ik was klaar om nog een keer mee te doen voor de winst. Ik dacht dat alles klopte, maar mijn benen wilden niet."

Een uurtje eerder was het verhaal volledig anders. De tranen die vloeiden waren hooguit die van Carola, de moeder van Ryan Kamp. Na de Nederlandse titel en het winnen van het WK volgde zaterdag in eigen provincie de winst van het EK.

Vooraf werd Kamp gezien als dé topfavoriet. Mede door de afwezigheid van de Belgen in deze categorie. De negentienjarige renner uit Raamsdonksveer had er rekening mee gehouden dat iedereen naar hem zou kijken in de wedstrijd. "Maar dat viel eigenlijk wel mee." Al vrij snel werd duidelijk dat Kamp de sterkste was. Met nog een paar rondes te gaan had hij vijftien tellen voorsprong op twee Engelsen. Dat bleef zo tot het einde, dus reed Kamp solo over de finishlijn.

Kort na de eindstreep stapte hij af en tilde hij uit vreugde de fiets boven zijn hoofd. Niet veel later volgde een mooie omhelzing met zijn moeder en een ferme handdruk van trots vader William. De blijdschap was groot, al was de wat vreemde setting van het EK toch wel een smet op de feestvreugde. "De vreugde is bedrukt door de stilte op het parcours, iets minder emotie."