Marianne werd op 1 mei 2019 de trotse nieuwe uitbater van dorpscafé ’t Vossenhol. Samen met haar twee zonen verhuisde ze naar de woning boven het café. “Deze kans kwam destijds op mijn pad. Ik dacht: ‘als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer’. Het was heel spannend, maar het is altijd al een droom van me geweest. Supertrots was ik toen”, vertelt Marianne.

Helaas heeft die droom niet lang mogen duren. De verplichte sluiting van de horeca viel Marianne zwaar. “Na de eerste lockdown konden we tweede pinksterdag weer open. Dat was een goede tijd. Het is nog nooit zo druk geweest.”

Maar het was de tweede lockdown die de genadeklap gaf. “Dat kwam wel echt binnen”, vertelt een emotionele Marianne. “Ik wist van tevoren al dat het financieel niet te trekken zou zijn als de horeca weer dicht moest. Ik zit hier pas anderhalf jaar in, dus ik had nog nauwelijks reserves opgebouwd.” Het hoofd boven water houden ging niet meer. De maatregel werd op veertien november aangekondigd en Marianne besloot voor altijd dicht te gaan.

Zaterdag was Marianne bezig met de inventarisatie van alle spullen:

Tot haar grote verdriet moet Marianne per 1 januari ook nog eens haar huis uit. “Ik huur het pand inclusief de woning erboven. Ik kan hier niet blijven als iemand anders hier straks de kroeg beneden bezit.”

Met spoed is ze nu dus aan het zoeken naar een nieuwe woning, maar dat valt niet mee. “Ik ben er dagelijks mee bezig. Want wat als ik niks vind? Ik kan niet zomaar ergens terecht.”

“Het voelt nu doods. Leeg. Stil”, zegt Marianne als rondkijkt in de lege ruimte. “Ik heb altijd mensen om me heen en nu is het stil. Geen muziek. Geen mensen. Dat is moeilijk.”

Deze kroeg verlaten valt Marianne zwaar, maar ze probeert desondanks positief te blijven. “Ik hou me sterk, maar ben wel emotioneel hoor. Het had nog veel erger gekund, denk ik maar zo.”

Café ’t Vossenhol zal overigens doorleven. Per 1 januari is het van een nieuwe huurder. “Die gaat wat kleine dingen veranderen, maar het blijft een café”, vertelt Marianne.