Terwijl duizenden Brabanders carnaval op woensdag 25 februari traditioneel met haring afsluiten en niet met een virus bezig zijn, kijkt Vincent van der Dussen het haast in de ogen aan. Als Boons uit Loon op Zand zijn klachten deelt, hoort de 43-jarige ambulanceverpleegkundige symptomen die op het toen nog onbekende coronavirus kunnen duiden. Vincent maakt een instinctieve keuze en trekt gelijk een beschermend pak aan: je weet maar nooit.

Een dag later blijkt de verpleegkundige nationaal nieuws 'in handen' te hebben gehad. "Vanwege medische regels kan ik er niet veel over zeggen, maar ineens speel je een rol in het briefje van Bruins. Dat ene moment veranderde in onze organisatie de hele dynamiek. Je wist dat het virus zou komen, we waren voorbereid, maar nu was het er ineens. En dan is het toch allemaal anders." Samen met ziekenwagenchauffeur Arie de Fijter (42) blikt hij in de Waalwijkse ambulancepost terug op negen maanden corona.

De eerste piek
Arie: “Die enorme golf was spannend. Je ziet het op je af komen: China, Italië en toen hier. Het ging heel hard. Soms hadden we vijf, zes, zeven patiënten per dienst. We zaten de hele dag in zo'n beschermend pak. Toen dacht ik wel: dit gaat de verkeerde kant op. Het waren allemaal verdenkingen, omdat de mensen moesten worden getest. Maar eigenlijk wist je wel: dit is corona.”

Vincent: “Op een gegeven moment sloeg het spannende om in vermoeidheid. Dat masker droeg je lange tijd, extra kleding aan en in dat pak moest je ook de ambulance poetsen. Eén keer is prima. Maar als je dat drie keer achter elkaar doet, ben je er wel een beetje klaar mee. We moesten elkaar scherp houden: hou dit vast.”

Momenten die bijblijven
Vincent: “Ik denk dat wat wij als heftig zien, door de gemiddelde Nederlander anders wordt ervaren. Vaak zit de heftigheid hem niet aan veel bloed of een been dat eraf ligt, maar juist in de gevoelige en kwetsbare situatie."

Arie: “Ik heb drie of vier keer een rit gereden waarbij een echtpaar vervoerd werd. Er staan dan twee ambulances voor de deur. Soms moest de een naar het ziekenhuis en de ander naar het verzorgingstehuis. Je ziet die mensen tijdelijk afscheid van elkaar nemen. En het is dan maar de vraag hoe het afloopt.”

Vincent: "Wat Arie zegt: dat mensen 40 jaar getrouwd zijn, afscheid moeten nemen en misschien nooit meer terugkomen. Daar sta je dan bij, met een mondmasker op. Je wilt iemand troost bieden in een emotionele situatie, maar het hele non-verbale aspect is dan anders. Je probeert maar wat uit te stralen met de woorden die je zegt. Dat is de grootste uitdaging in ons vak.”

De najaarsgolf
Arie: “Het gekke aan zo’n golf, ook nu weer, is dat het aantal ritten compleet verandert. Normaal bestaan negen van de tien nachtelijke ritten in het weekend uit 'horecaritten'. Terwijl ik vorig weekend maar één alcohol- of drugsgerelateerd incident gezien heb. Ook sportongevallen zien we veel minder. We rijden veel vanwege corona en ik moet zeggen: ik mis die 'normale hulpverleningen' wel. Een drukke horecanacht of een inzet in de Loonse en Drunense Duinen. Een mountainbiker die over de kop gaat, is vaktechnisch soms ook interessant. Dat klinkt vreemd, maar iedereen zoekt dynamiek in zijn werk."

Vincent: “Een groot verschil met de eerste golf is dat een stuk onbekendheid van het virus weg is. En daarmee ook een deel angst. Eerst dachten mensen die corona hadden en naar het ziekenhuis moesten: ‘Het is klaar.’ Ze zagen het als een soort doodsvonnis. Dat is nu anders."

Arie: “Ook in mijn eigen omgeving voel ik minder angst. In het begin merkte ik dat mensen letterlijk meer afstand van me hielden, omdat ze wisten dat ik in de zorg werk en in contact kwam met die coronapatiënten.”

Vincent: “Dat heb ik ook wel meegemaakt. Vooral toen ik die Patiënt 0 vervoerde. Toen zeiden mensen: ‘Nou, dat is wel een dingetje. Corona is nu veel normaler geworden. Iedereen kent wel iemand die het heeft gehad."

LEES OOK:

GGD-directeur gelooft niet in vaccinatiedwang: 'medici en de overheid moeten vertrouwen wekken'