Het is een opvang ‘in huiselijke sfeer’, zoals Angrie het noemt. Geen kennels voor de honden, maar gewoon in huis. “Ze mogen overal komen. In de zomermaanden heb ik vaak de tuindeuren openstaan, dan zet ik badjes buiten. Maar ze zijn ook binnen, sommige lopen mee naar boven en slapen op bed.”

Dat zorgt voor een lekker vol huis. “Ik heb gewoon een hart voor hondjes”, zegt ze zelf. Gemiddeld zijn er zo’n acht honden op bezoek, naast de drie die Angrie zelf heeft. “Maar het is heel wisselend. In de drukste periode met de zomer zijn het er soms wel veertien of vijftien. Andere dagen zijn er maar twee. En er zijn ook dagen dat het niets is. Zeker nu met corona is het laatste jaar niet zo heel druk geweest.”

Ondanks zoveel viervoeters over de vloer, is het thuis wél netjes, benadrukt Angrie. “Het wordt wel goed bijgehouden hoor. En ze veroorzaken ook geen overlast, als er honden hard blaffen in de tuin dan stuur ik ze meteen naar binnen.” De opvang moet dan ook niet dicht omdat er sprake is van overlast, maar omdat haar bedrijf niet past in het bestemmingsplan van de gemeente.

“Afgelopen dinsdag stond er een controleur op de stoep”, vertelt Angrie. “Die was eigenlijk wel tevreden en zei dat het er netjes uitzag.”

Toch kwam niet veel later de klap: “Gisteren lag er ineens een brief van de gemeente op de mat. Daarin stond dat volgens het bestemmingsplan dit een woonhuis is en geen bedrijfspand. Maar dat wist ik toch niet, dat er een woonbestemming op het huis zat?” En daarbij, zegt Angrie, dacht ze dat het toch wel mocht. “Omdat het een opvang in huiselijke sfeer is. Zonder kennels en zo.”

Angrie hoopt dat ze de gemeente nog op andere gedachten kan brengen. “Ik doe dit al jaren zo. Waarom laten ze me dit dan zolang doen? Maak me er dan op attent. Als ze me dit hadden verteld, had ik vergunning kunnen aanvragen of zo.”