De GGD speelt een belangrijke rol tijdens de coronacrisis. Omroep Brabant kijkt de komende periode achter de schermen mee bij GGD Hart voor Brabant, en doet daarvan verslag.

"Kan ik hier bestellen en afhalen bij loket drie?" Of: "Dit is al mijn vijfde keer. Krijg ik nu een strippenkaart?" Deze hebben GGD-testers die de cabines van de coronateststraat in Den Bosch bemannen net wat te vaak gehoord.

Omgekeerd ligt dat anders, zijn mopjes ideaal voor hergebruik. Voor veel Brabanders die zich laten testen is elke vorm van afleiding welkom. Want hoe ingeburgerd de wattenstaafjes die enkele seconden neus en keel ingaan inmiddels ook zijn: de centimeters lange stokjes worden door genoeg mensen gevreesd. Zo denken sommigen dat de staafjes hun hersenen aantikken, in plaats van de neusholte.

Met twee verkeersregelaars wijst beveiliger Juny automobilisten naar een van de negen bemande teststraten. Hoort de goedlachse Bosschenaar een draaiende motor, wijst hij de bestuurder op een bord. ‘Staat u stil, motor uit.’ Een bebaarde man excuseert zich: “Niet gezien.”

Een teken van nervositeit, zegt Juny, die eerder beveiliger was bij de testlocatie in Rosmalen. Door de soms beslagen voorruiten zijn die signalen te zien. Een man van een jaar of veertig steekt zijn afspraakbevestiging met trillende hand de lucht in. Daarachter een vrouw in een zwarte Renault, die haar stuur krampachtig vasthoudt.

Onnodige spanning
Volgens Juny werken afwijkende details verwarring en daarmee onnodige spanning in de hand. Bijvoorbeeld als een wat oudere man naar teststraat 8 wordt gestuurd, terwijl op de afspraakbevestiging toch echt 4 staat. Zoekend naar de juiste straat, sleurt de bestuurder een pion meterslang mee. Juny zag weleens erger. Vorige maand nog schampte een dame door de zenuwen een muur. En ving hij met zijn stevige handen een vrouw op, die zich zo druk maakte dat ze flauwviel.

Het zijn de meest extreme voorbeelden, benadrukken testafnemers. Want vaak ondergaan mensen zonder poespas de test of krijgen ze te maken met de inmiddels bekende afhaal- en strippenkaartlol. Maar in veel gevallen is geruststellen het toverwoord. Dat alleen hun ogen onder de blauwe pakken zichtbaar zijn, die de testers zo anoniem maken, helpt dan niet bepaald.

Humor
Toch slagen zij er bijna altijd in. Ieder heeft een eigen strategie. “Wat goed dat u ondanks uw angst tóch gekomen bent”, benadrukt Sylvia. Collega Youssef zweert bij humor, dat het ijs breekt: “U mag uw mondkapje af doen, u bent hier veilig. Hier is helemaal geen corona.” En Femke leidt sluw de aandacht van de test af: “Wilt u even met uw tenen bewegen?”, terwijl ze het wattenstaafje voorzichtig in de neus van een gespannen twintiger manoeuvreert.

Toeval of niet: bij iedereen verloopt de test vlot. Eén houdt er een loopneus aan over. Bij een ander lopen de ogen even vol. Dat viel heel erg mee, is een veelgehoorde reactie.

Bewijs van dapper gedrag
Bij een breedgeschouderde jonge vent op witte sneakers valt de test stukken zwaarder. Niet voor niets laat hij zijn ‘schatje’ verdacht beleefd voorgaan. Als hijzelf aan de beurt is, blijft er maar weinig over van zijn imposante overkomen. Hij kokhalst, trekt zijn gezicht in plooien en maakt een verstikkend geluid. Hij ziet zijn vriendin vol ongeloof in de lach schieten als ook de neusswab voorbij is: “Mannen, hè.”

“Wilt u deze?”, vraagt tester Petra plagerig, terwijl ze - eigenlijk voor kinderen bedoeld - met een ‘bewijs van dapper gedrag’ wappert. Een vaker gehoord lolletje, dat het goed doet. Ook nu. Die houden ze erin.

Dit was de eerste aflevering van een serie verhalen die Omroep Brabant de komende periode publiceert.