Als Jacques Haans, het 40-jarige baasje van Charlie, dinsdagmiddag zijn verhaal doet, heeft het gezin het hondje net een kwartier daarvoor begraven. In een zelf getimmerd kistje, beschilderd door de ontroostbare achtjarige dochter Emilie. “Mijn manier van mijn laatste dienst voor mijn maatje”, zegt Jacques. Het verdriet, het onbegrip en de woede klinken in elke zin door.

Begrijpelijk, want wat het gezin Haans maandagochtend overkwam, is tamelijk bizar. Jacques maakte, zoals elke dag, een stevige wandeling met Charlie door het buitengebied van Boxtel toen het rond elf uur helemaal mis ging.

“Ik heb hem normaal gesproken altijd aangelijnd, maar we waren zo ver weg van de beschaving dat ik hem losliet. Maar toen we een dame tegenkwamen met een capuchon op, schrok Charlie. en hij ging ervandoor. En als een jack russell gaat rennen, kun je er nog niet met een paard achteraan.”

Jacques verloor zijn hond uit het oog en trommelde iedereen op om naar Charlie uit te kijken. Rond één uur werd hij gebeld door de Dierenambulance Ronde Venen/Amstelland. Charlie was teruggevonden bij Breukelen. “Ik riep nog: ‘Wacht even, zei je nou Breukelen?' Maar daarna kreeg ik te horen dat ik niet te vroeg moest juichen, want Charlie leefde niet meer.”

In een cynisch Facebookbericht meldt de Dierenambulance dat de verantwoordelijke bestuurster had verklaard dat ze bij Best een hond had aangereden, maar toch was doorgereden richting Schiphol. De bestuurster zette haar auto pas aan de kant toen medeweggebruikers haar seinden en stopgebaren maakten.

“Los van dat die verklaring voor geen meter klopt, belde ze toen ook nog eens eerst een bergingsbedrijf. Mevrouw vond de auto belangrijker dan de hond, is dan mijn aanname. De berger heeft de Dierenambulance gebeld.”

Volgens Jacques zat het lijfje van zijn hond precies in het gat van een mistlamp. “Tussen de bedrading. 70 kilometer lang. Hij had relatief weinig schade, dus ik betwijfel ten zeerste dat hij op slag dood was. Dat maakt zijn dood echt niet te verteren. Ik heb er geen woorden voor, behalve dat dit absoluut dieronwaardig is. Ik hoop dat karma haar vindt.”

“Dit richt bijzonder veel schade aan in het gezin. Er is zo, zó veel verdriet nu. Voor Emilie is het niet te bevatten. Ze heeft het deksel van de kist beschilderd met een regenboog en een gebroken hart. Ze is ontroostbaar en weet nog maar de helft van het verhaal. En dat willen we graag zo houden.”

En ook voor Jacques en zijn vrouw zijn de traditioneel mooiste dagen van het jaar in één klap gitzwart geworden. “Zeker nu met corona trokken we dag in, dag uit met Charlie op. Als ik beneden kwam om de kerstverlichting in de boom aan te doen en een muziekje op te zetten, stak hij als begroeting z’n koppie even boven de bank uit. Maar hoeveel lichten ik nu ook aansteek of hoe hoog ik de verwarming ook zet: het is ijs- en ijskoud nu.”