In het ‘Stropaleis’ staat de pelletkachel aan, de kleine Ilja kijkt tv en zijn moeder maakt wat drinken voor hem. Het huisje ademt knusheid en het is er heerlijk warm, de wanden hebben een gouden glans door het stro. Dit is het Stropaleis dat bestaat uit een houten frame, opgevuld met strobalen.

De muren aan de binnen- en buitenkant zijn bedekt met drie lagen leem, afkomstig uit de Maas. Nadja: “Leem neemt vocht op en het geeft vocht af. Het ademt en het functioneert als een soort open constructie. Het zorgt voor een gezond leefklimaat, op onze ramen zit bijvoorbeeld nooit condens.”

Nadja en Ilja zijn in september 2019 in hun stropaleis gaan wonen, nadat ze zo’n veertien maanden hadden gebouwd. Ze kregen hulp van maar liefst 140 vrijwilligers. Dat maakt het Stropaleis (51 vierkante meter groot) het meest arbeidsintensieve huis van Minitopia.

“Omdat het bouwen met stro en leem best een makkelijke bouwvorm is, zijn er veel mensen die dit willen leren. We hebben workshops gegeven en zo hebben deze mensen meegeholpen aan ons huis. Het was een bijzondere tijd waarin ik veel nieuwe mensen heb leren kennen. We hebben veel gedeeld met elkaar, we werden een grote strofamilie.”

Des te groter is het contrast als de eerste lockdown plaatsvindt in maart. Het Stropaleis is zo goed als klaar, visite is uitgesloten, Nadja’s werk bij het museum stopt en het leven komt finaal tot stilstand.

“De scholen gingen dicht, ik dacht: ‘hoe ga ik dit doen als alleenstaande moeder?!’ Ilja en ik moesten elkaar vermaken en daar zag ik tegenop. Maar het was echt een cadeautje.”

Door het heftige bouwjaar dat ze achter de rug heeft, balanceert Nadja op dat moment op het randje van een burnout. De lockdown blijkt haar redding. “Gewoon door hier te zijn, door samen dingen te doen, kwam ik tot rust. Het had niet beter uit kunnen pakken.”

Ook voor Ilja blijkt de komst op Minitopia een gouden greep. Het manneke kent iedereen in de buurt, hij is veel buiten en leert spelenderwijs. Het tuintje voor hun Stropaleis wordt in coronatijd goed benut. “Ik heb hier úren in zitten wroeten. Dat wierp z’n vruchten af, in de zomer werd het hier supermooi.”

Hoe anders is de lockdown van nu. De tuin ligt er minder kleurrijk bij en buiten is het donker en grauw.

“Tuurlijk is het een vreselijke tijd, de feestdagen zonder veel familie vond ik lastig en we moeten voorzichtig zijn. Toch ben ik heel blij dat ik juist hier woon, op een fijne plek die ik zelf heb gecreëerd en waar ik zelf kan blijven creëren. We zijn nog steeds veel buiten. Er is veel contact met de mensen hier, je hebt altijd aanspraak. Ik voel me hier alles behalve beperkt.”