Lastige dilemma's blijven bij bron- en contactonderzoek dat weer op volle toeren draait
De GGD speelt een belangrijke rol tijdens de coronacrisis. Omroep Brabant kijkt de komende periode achter de schermen mee bij GGD Hart voor Brabant en doet daarvan verslag. Om herleidbaarheid naar personen te voorkomen, zijn sommige details in dit verhaal veranderd.
Soms mompelend, kort antwoordend en zichzelf hier en daar tegensprekend. Aan de passieve toon is het eigenlijk al te horen: deze persoon heeft weinig zin in het telefoontje van Vera Kuilboer (61).
"Klopt het dat u positief getest bent?" 'Ja.' "Heeft u klachten?" Aan de andere kant van de lijn wordt zachtjes, maar hoorbaar, een hoestje onderdrukt. 'Ik heb nul klachten.' "En uw partner?" 'Die heeft hoofdpijn en spierpijn: corona. Net als een van de kinderen. Maar zij heeft nergens last van.”
"De keuze is natuurlijk aan u, maar ik wil u wel adviseren dit te doen."
Het gezin is vermoedelijk besmet toen het bij anderen langsging. Ook het zoontje heeft klachten. "Laat u hem testen?" 'Nou, dat zie ik nog wel.' De wenkbrauwen van Vera fronsen, vertwijfeld kijkt ze naar haar computerscherm. Vriendelijk: "Misschien is dat wel verstandig." 'Maar hij is erg jong.' "Dat begrijp ik. De keuze is natuurlijk aan u, maar ik wil u wel adviseren dit te doen."
Diep van binnen zou Vera mensen soms iets strenger willen toespreken. Maar dat is niet aan haar. Als bron- en contactonderzoeker brengt ze contacten van mensen met het coronavirus in kaart en adviseert hen in quarantaine te gaan. Het is een van de belangrijke schaakstukken om verspreiding van de infectie tegen te gaan. Ze is afhankelijk van wat mensen prijs wíllen geven: met wie ze waren, op welke plek en wanneer. De meesten werken goed mee.
Vera meldde zich in juni bij de GGD. Daarvoor konden B&B-eigenaren de Bossche inhuren als zij zelf eens op vakantie wilden. Vera nam de boel dan tijdelijk over. Door corona stortte die markt in. Bij de GGD kwamen de 35 jaren die ze als jeugdhulpverlener werkte als geroepen.
"Als wij ze bellen, voelen ze zich vaak een beetje schuldig. Dat moet je er dan niet inwrijven.”
Als geen ander brengt zij lastige gesprekken tot een goed einde. Complexere zaken gaan naar haar toe. Zoals mensen die de Zuid-Afrikaanse variant van het coronavirus hebben. Of een kapper, die vlak voor ze klachten kreeg, maar wel besmettelijk was, 20 klanten knipte. Maar ook uitbraken in een asielzoekerscentrum of na een uitvaart.
Het komt dan aan op sociale vaardigheden. Jezelf inleven in een ander, begrip tonen en geruststellen telt dan. Met het vingertje wijzen, helpt volgens haar niet. “Ik weet niet of ik me tijdens zo’n uitvaart zou kunnen inhouden. Dan wil je er toch voor iemand zijn”, is ze eerlijk over zo'n haast onmenselijk dilemma. “Als wij bellen, voelen mensen zich vaak een beetje schuldig. Dat moet je er dan niet inwrijven.”
"Het voelde als dweilen met de kraan open."
Het nalopen van coronacontacten heeft door verbanden te leggen soms wat weg van recherchewerk. Al had dat vorige maand nog maar weinig om het lijf. Het aantal besmettingen lag zo hoog dat contacten niet meer geregistreerd konden worden. Zeker in de namiddag, als het nieuwste dagcijfer weer eens boven de 10.000 lag, werd Vera er weleens moedeloos van. "Dan wist je dat het werk eigenlijk te weinig zinvol was. Het voelde als dweilen met de kraan open." Gelukkig, benadrukt een teamleider, kunnen ze met hulp van een landelijk belteam nu iedereen zelf nagaan.
Vera klimt weer in de telefoon. Ze heeft nog wat informatie nodig van die positief geteste persoon. Alle contacten - partner, kinderen, ander gezin - zijn in beeld. Om die in een intern systeem aan de beller te koppelen, zijn BSN-gegevens nodig. Vera stuit op onwil. "Dat is jammer. Waarom wilt u die niet geven?" 'Gewoon.' Daarmee eindigt het gesprek definitief. Case closed. Zij het met een wrang gevoel.
LEES OOK: