Ze kan zich nog goed herinneren hoe ze zich een jaar geleden voelde. De ambulances die met loeiende sirenes af en aan reden door de straten van Bergamo. Het ziekenhuis lag overvol en er was te weinig beademingsapparatuur op de ic om iedereen in leven te houden. “Ik was er echt de hele dag mee bezig. Het was heel beangstigend, al die doden. En je hoorde van zoveel mensen dat ze iemand aan die ziekte verloren. Iedereen kende wel iemand.”

Het was een schril contrast met de situatie in Nederland op dat moment. “Italië is misschien niet het meest georganiseerde land, maar het is vanaf het begin heel serieus aangepakt. Na de eerste besmetting ging meteen heel Lombardije op slot. En dan zat ik naar Nederland te kijken en kwam Rutte aan met z’n elleboog-groet. Een beetje lachwekkend allemaal.”

In Nederland onderschatten we toen de ernst van de situatie nog, beseft Susanne. Ze schrijft een bericht op Facebook, eigenlijk alleen voor haar vrienden in Nederland. Ook vertelde ze haar verhaal bij Omroep Brabant. Daarna werd ze door nog veel meer mensen gebeld, tot BBC World aan toe. Ze kon niet overal op ingaan. Maar ze kreeg ontzettend veel reacties.

Sommige mensen namen haar waarschuwingen serieus. Anderen niet. “Ik kreeg ook berichtjes van mensen die zeiden: ‘Hou toch op, onrustzaaier’. Maar dat is niet erg. Het hoort erbij.” Ook kreeg ze veel vragen. “Mensen met vragen stuurden vaak privéberichtjes. Ik heb ze zoveel mogelijk geprobeerd te beantwoorden.”

Een paar weken later liepen de besmettingen in Nederland ook heel hard op, toen we midden in de eerste golf zaten. Winkels sloten hun deuren, we kregen een ‘intelligente lockdown’. Zorgpersoneel liep zich het vuur uit de sloffen en de ziekenhuizen raakten overvol. Met ambulances werden coronapatiënten naar ic’s in Duitsland gebracht, om hier wat lucht te geven. Toch dacht Susanne niet: zie je nou wel. “Nee, dat heb ik nooit gedacht. Ik had gewoon het gevoel dat ik mensen moest waarschuwen. Dat was zo belangrijk.”

Op een zeker moment wordt het Susanne bijna te veel. “Toen heb ik gezegd: 'Ik stop er mee'. Ik wilde even geen tv meer kijken, geen nieuws meer zien.” Het is té overweldigend. “Ik werd helemaal gek.”

Inmiddels gaat het weer wat beter, met Susanne en met de situatie in Bergamo. “In vergelijking met andere gebieden in Italië gaat het hier goed. Er liggen hier nu 48 patiënten met corona in het ziekenhuis. En het noodziekenhuis dat in maart was ingericht in de beurs, daar is de laatste patiënt nu ontslagen.”

Haar dochter mag weer een paar dagen in de week naar school. Al is ook Bergamo nog lang niet terug naar het oude normaal. “Je mag alleen het dorp uit met een geldige reden en je mag maximaal twee mensen op bezoek hebben”, somt ze de huidige maatregelen in Lombardije op. “En een avondklok hè, die hebben we hier al heel lang”, lacht ze. “Dat is hier geen probleem. In Nederland wel natuurlijk, want je mag jullie niets opleggen.”

Omroep Brabant blikt terug op één jaar corona in Brabant. Bekijk hieronder alle verhalen.

LEES OOK:

Susanne woont in Italië en waarschuwt: 'Jullie beseffen niet hoe ernstig corona is'

Susanne woont in Italië en begrijpt niet dat in Nederland de scholen nog open zijn