Charlotte ziet meer overlijdenspapieren dan haar lief is: 'Iedere dag ging er iemand dood'
De tweede coronagolf overspoelt de Brabantse ziekenhuizen. Overal staan zorgmedewerkers in de frontlinie. Voor Omroep Brabant houden negen van hen een videodagboek bij.
Ze werkt in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Op de afdeling kort verblijf heeft ze normaal gesproken patiënten die voor een kleinere ingreep komen en die een paar uur of hoogstens een paar dagen in het ziekenhuis moeten blijven. Maar nu is alles anders. De zuurstofflessen staan al klaar in de gang en de bedden zijn leeg: paraat voor mogelijke COVID-patiënten. “We staan op stand-by. Het ziekenhuis is bang voor die Britse variant. Dat snap ik ook wel, als je hoort wat die doet.”
"Ik heb er ook geen zin in dat hier straks helemaal de pleuris uitbreekt."
Ze hoopt daarom dat het tij gekeerd kan worden nu de avondklok is ingevoerd. “Kijk, ik heb ook geen zin in de avondklok. Maar ik heb er óók geen zin in dat hier straks helemaal de pleuris uitbreekt met patiënten die naar lucht zitten te happen. Dat is echt het ergste.”
Het coronavirus levert verschrikkelijke taferelen op, weet Charlotte inmiddels uit eigen ervaring. “Je wilt echt niet doodgaan aan corona. Je kunt geen afscheid nemen. Je familie mag niet bij je. Je ziet alleen maar ingepakte mensen met mondkapjes”, verzucht ze.
Voor haarzelf is het ook behoorlijk pittig. Zorgen voor patiënten die met een paar uurtjes of een paar dagen weer naar huis mogen, is een groot verschil met de corona-afdeling. "Op mijn eigen afdeling heb ik eigenlijk nooit te maken gehad met de dood. Ik heb zelfs nog nooit een overlijdensformulier gezien. Dat is echt gek. Écht gek.”
"Er moest een oudere vrouw aan de morfinepomp. Toen brak ik."
Nu ziet ze meer van die overlijdenspapieren dan ze zou willen. “Een paar weken geleden werkte ik op een COVID-afdeling voor kwetsbare ouderen. Iedere dag hebben we iemand moeten afgeven. Iedere dag overleed er iemand”, vertelt ze. En ook verpleegkundigen hebben een breekpunt. “Toen kwam ik voor een late dienst en was er een oudere vrouw en die moest ook aan de morfinepomp. En toen brak ik.”
Mensen zien sterven is niet gewoon, ook voor verpleegkundigen niet. “Ik heb toen echt even een potje gejankt. Mijn collega die het er minder moeilijk mee heeft, heeft die patiënt toen op zich genomen en ik alle andere patiënten.” Charlotte is er even stil van, als ze eraan terugdenkt. “Ik hoop gewoon dat die avondklok iets gaat doen.”
LEES OOK: