Zijn afscheid was vast anders dan Johan zich had voorgesteld. Hij stond graag in het middelpunt en had er waarschijnlijk zo veel mogelijk belangstellenden bij gewild. Maar door de coronapandemie konden slechts enkele tientallen dierbaren bij de eucharistieviering zijn. Andere belangstellenden konden het afscheid volgen via een livestream op de website van Omroep Brabant.

Het was Frans van Hoof die Johan naar Omroep Brabant haalde. Tijdens de afscheidsdienst haalt hij herinneringen op. Hij weet nog goed hoe Johan reageerde: “As gullie da gère wilt, dan zal ik da wel doen”, zei hij. Op 1 maart 1982 was het eerste weerpraatje en de sympathie voor de weerman groeide met de dag. Zijn kenmerkende ‘Goeiemorrrege’ aan het begin en de weerspreuk op het eind werden begrippen.

Niet via computer, maar met hulp van de natuur maakte Johan zijn weersverwachting. De vogels, de lucht en de wolken vertelden het hem. Aan het geluid van de trein naar Helmond hoorde hij waar de wind vandaan kwam. Met wetenschap had Johan niet veel, weet Frans: “Al die mannen die gestudeerd hebben, moeten maar eens kijken naar de natuur”, zei Johan dan. Tegenspraak duldde hij niet. Hij had altijd gelijk, vond hij zelf.

Twee weken voor zijn overlijden was Frans voor het laatst bij Johan en zijn vrouw Gerrie op bezoek. Ze spraken, natuurlijk, over het weer. Maar ook over hun zware verlies: het overlijden van hun twee kinderen. En Johans gezondheid kwam ter sprake. "Af en toe een pilletje", zo hield hij het wel vol.

Ze liepen de tuin in. Johan zag de muggen en zei: “Late muggen krijgen natte ruggen." En jawel hoor: op weg naar huis begon het te regenen. Had Johan toch weer gelijk. “Hoor je wat ik zeg, Johan? Ge had weer ’s gelijk!” roept Frans luid door de kerk. Johan zou ervan genoten hebben.

Voor pastor Ton Hasselman was Johan de man die hij kende via zijn praatje op de radio. Hij zag een man die het in het Brabantse goed deed. Vooral door zijn humor en hoe hij in de natuur de waarde van het leven zag.

Hasselman vertelt hoe Johan, geboren op 13 augustus 1935 in Aarle-Rixtel, opgroeit in een gezin met negen kinderen en met carnaval zijn grote liefde leert kennen: Gerrie. Ze trouwen in 1968 en delen 52,5 jaar lief en leed met elkaar.

Samen hebben ze hun twee kinderen een goed thuis gegeven. Helaas overkomt Johan en Gerrie wat veel ouders bespaard blijft:. “Ze hebben de broosheid van het leven meer dan wie ook moeten ervaren”, zegt Hasselman. Hun zoon Richard overlijdt al heel jong en een paar jaar geleden hebben ze ook hun andere zoon Edward af moeten geven. “Ze hebben er samen een weg in moeten zoeken en wel degelijk gevonden. Maar het heeft hun leven als liefdevol echtpaar getekend”, concludeert hij.

Ondanks alles heeft Johan volop genoten van alles wat het leven te bieden had en er zelf vorm en inhoud aan gegeven. De hele Brabantse gemeenschap mocht meegenieten van zijn weerpraatjes. Tot ver buiten Brabant werd hij beluisterd. Maar Johan was ook een gemeenschapsmens. In Aarle-Rixtel was hij betrokken bij sport en spel. “Als supertrotse opa genoot hij bij het voetbal van zijn kleinkinderen.”

In de beleving van hem en zijn dierbaren mocht het nog wel even doorgaan, vertelt de pastor: “De dood kwam als een totale verrassing.”

Nadat Hasselman de witte kist heeft besprenkeld met wijwater en omringd met wierook, is het tijd voor het definitieve afscheid. Johan wordt begraven op het parochiekerkhof van Aarle-Rixtel. Even lijkt het weer parten te spelen. Het gezelschap moet wachten om te voorkomen dat het helemaal nat wordt geregend. Maar dan zorgt Brabants beroemdste weerman voor het laatst voor goed weer. Het klaart op. Johan mag beginnen aan zijn laatste gang.