Of ik die riem wel even om wil doen. En ik mag niet van mijn plaats af. Ik lach in mijn vuistje zodra de Fabulos zich in beweging zet. Het witte busje rijdt namelijk met een slakkengangetje van de Automotive Campus in Helmond af.

De Fabulos rijdt maximaal 18 kilometer per uur. En vaak rijdt de bus nog langzamer als er veel fietsers in de buurt zijn. Maar schijn bedriegt. Ik kom er al snel achter waarom ik beter niet had kunnen opstaan om een inhalende fietser te filmen.

Want als de Fabulos een noodstop maakt, staat hij ook meteen stil. En een fietser die binnen drie meter voor zjjn neus komt rijden, daar moet de Fabulos niets van hebben. De sensoren die alles rond de bus in de gaten houden, slaan alarm. Er klinkt een bel en paf: acute stilstand en een vallende verslaggever, die niet meer gered kan worden door Hermesmanager Theo Duivensteijn of steward Lea Schapendonk.

Of alles nog heel is? Mwah, de elleboog doet zeer en de knie zal later blauw uitslaan, maar de camera werkt nog en de fietser vervolgt snel zijn weg. Hij kan het in ieder geval thuis verbouwereerd navertellen en dat is toch het belangrijkste.

“De bus moet nog leren anticiperen op inhalers”, vertelt Marcel Unterberg, projectleider van de gemeente Helmond. “Dan gaat de bus al langzamer rijden als er iemand inhaalt, zodat hij soepeler kan reageren, maar nu is het echt nog een harde stop.” De bus kan zelf nog niet inhalen. Ook bij het ontwijken van objecten moet Lea ingrijpen.

De bus wordt volop uitgetest in het verkeer en rijdt binnenkort met de medewerkers van de Automotive Campus in Helmond. Het gaat nog even duren voordat het grote Helmondse publiek kan gaan instappen.

Maar de Fabulos is wel de eerste zelfrijdende bus in Nederland die zich in het verkeer mengt. De Helmondse weggebruiker moet er nog wel een beetje aan wennen, een wit busje met twee oranje zwaailichten. Hier en daar verbaasde blikken van automobilisten. Een fietser stapt af om te filmen, vriendelijk zwaaiend.

“Dat zien we veel”, zegt Theo. “De meeste mensen reageren overwegend positief op straat.” Hoewel het voor Theo, traditionele busman bij Hermes, ook wel even wennen was. Steward Lea staat rechtop in de bus, met haar armen om een stang geklemd. Alleen bij speciale gevallen grijpt ze in. En daarvoor heeft ze een bediening, die zo van een Playstation af lijkt te komen.

De passagiers zitten in een kring. Ik krijg het gevoel dat ik in de cabine van een kabelbaan zitten. De voor- en achterkant van de Fabulous zien er precies hetzelfde uit.

De elektrische bus rijdt een geprogrammeerde route van de Automotive Campus naar station Brandevoort. Hij koerst met hulp van onder meer gps en telefoonmasten. Langzaam kachelt hij langs het Carolus Borromeus College. "Hier kun je veel fietsers verwachten", zegt Theo Duijvensteijn. "Dus hier rijdt hij nog maar 5 kilometer per uur."

Duijvesteijn is maar wat trots op de bus. "Dit is toch de toekomst", meent hij. Ook heeft hij het volste vertrouwen in de veiligheid. Hij stapt uit, gaat verderop aan de straat staan en loopt vlak voor de Fabulos de weg op. Opnieuw gaat gaat de bel, gevolgd door een ferme noodstop. Maar deze keer was de verslaggever wel voorbereid.