De winnende serie 'Dode wolven dienen de wetenschap' is in het Leibniz Institute for Zoo en Wildlife Research in Berlijn gemaakt. "Alle wolven die in Duitsland zijn neergeschoten, aangereden of een natuurlijke dood zijn gestorven, komen daar binnen voor wetenschappelijk onderzoek", vertelt Marielle.

In de week dat ze er foto's schoot, werd de ene na de andere wolf binnengebracht. "De koelcel van het onderzoeksinstituut lag vol met dode roofdieren. Ik was er in november en dat is ook echt de tijd dat mannetjeswolven hele afstanden afleggen om een vrouwtje te zoeken, of op zoek gaan naar een eigen territorium. De kans dat ze worden aangereden, is dan veel groter."

Iedere wolf wordt er grondig onderzocht. "Van elk orgaan worden stukjes afgeschraapt en onder de microscoop gelegd om te achterhalen of ze bijvoorbeeld ziektes hebben", vertelt Marielle. "Ook wordt er een CT-scan gemaakt om de exacte doodsoorzaak vast te leggen. Daarnaast wordt er DNA afgenomen, en de maaginhoud onderzocht om te bekijken wat het dier heeft gegeten."

De restanten - het skelet en de vacht - worden ter educatie aan kinderen getoond, zodat zij meer te weten komen over het roofdier. "Op die manier nemen ze ook een beetje het Roodkapje-syndroom bij ze weg", aldus de Vughtse. "Ze leren de feiten kennen in plaats van alle fabels. Dus dan dient het ook nog een hoger doel, dat zo'n wolf is doodgegaan."

De foto's waarmee ze nu de Zilveren Camera Natuur en Wetenschap heeft binnengesleept, zijn slechts een klein onderdeel van een omvangrijk project rondom de terugkomst van de wolf in Europa, waar Marielle sinds begin 2019 aan werkt.

Haar zoektocht naar de wolf brengt haar naar alle uithoeken van Europa. De Poolse grens, Duitsland, België, Italië, overal waar de wolf opduikt, zoekt Marielle 'm op, in de hoop het dier voor de camera te krijgen. "Niet zozeer als natuurfotograaf, maar meer richting reportage, documentaire. Dus ik leg ook de mensen vast die met de wolf mee te maken hebben."

Twaalf jaar lang fotografeerde Marielle oorlogssituaties in onder meer Syrië, Libanon en Afghanistan. "Ik wilde daarbij de stem van de stemlozen laten zien, degenen die niet gehoord en gezien worden", vertelt ze. "En eigenlijk heeft de wolf in het dierenrijk dezelfde rol. Hij is vermoord, verbannen en verstoten, en nu, na 150 jaar afwezigheid, is hij weer op eigen kracht teruggekomen. Het is ook een underdog. En dat trekt mij dan weer, om zo'n dier een podium te geven."

Marielle reisde af naar de Lausitz, een regio in de Duitse deelstaat Brandenburg, om wolven te spotten. "Ik zat midden in het gebied van een roedel van tien wolven en hun welpen. Het zijn ontzettend intelligente dieren, net soldaten in camouflage. Zij wisten precies waar ik was en ik had geen idee, want ze lieten zich gewoon niet zien. Wolven zijn wat dat betreft net een schaduw, ongrijpbaar."

Iedere dag trok de fotografe voor zonsopkomst de bossen in. "Dan zit je daar, acht dagen lang tijdens een hittegolf, en dan moet je je vooral stilhouden want elke beweging jaagt ze weg. Ik had geluk, want na een paar dagen lieten de vier welpjes zich zien. Die zijn nog wat vrijer, nieuwsgieriger." De volwassen dieren, die wist ze alleen op wildcamera te vangen. "Om die te zien, dat is heel lastig. Dan moet je daar echt maanden gaan zitten."

Vlakbij haar woonplaats, in de Moerputten in Den Bosch, had Marielle meer geluk. Daar kwam ze oog in oog te staan met Billy, de volwassen wolf die hier talloze schapen heeft doodgebeten en uiteindelijk naar Frankrijk trok.

"Dat was zo'n bijzonder moment", blikt ze terug. "Het was al laat in de avond en ik was mijn camera aan het inpakken om naar huis te gaan. Ik had de hele week achter 'm aan gerend om hem in beeld te vangen. En ineens zag ik 'm daar. Hij keek me wel veertig seconden recht aan. Dat was zo mooi. Toen ik uiteindelijk m'n hand bewoog, rende hij weg."

Foto's wist Marielle op dat moment niet te maken. "En weet je, ik vond het niet eens erg", zegt ze. "Het moment was zo magisch. Er zat geen camera tussen, het was direct."

De fotografe merkt dat de weerstand voor de wolf in Nederland nog vrij groot is. "We zijn nog niet zo lang gewend aan de wolf want hij is hier natuurlijk pas vrij recent opgedoken", zegt ze. "Daarnaast zijn we een dichtbevolkt landje met veel schapen. Er zijn voor- en tegenstanders, dat is gewoon een feit."

Het wolvenproject is niet klaar voor Marielle. "Ik vrees dat het nooit afgerond is", lacht ze. "Er is nog zoveel te vertellen en ik heb nog zoveel plannen."