Justitie eist negen jaar voor doodschudden baby, vader ontkent mishandeling
De verdachte komt donderdagochtend samen met zijn vrouw en andere familieleden naar de rechtbank. De moeder barst net voor de rechtszaak in tranen uit en ook in de rechtszaal lopen de emoties vaak hoog op. Ze heeft de foto van haar zoontje en zijn zwart-witte knuffel bij zich. Tijdens de zitting heeft ze die knuffel stevig vast.
De vader ontkent alle beschuldigingen en ook zijn vrouw zei in een emotionele verklaring dat ze in zijn onschuld gelooft. Duidelijk is dat niemand de dood van de baby had gewild. Maar de vraag is of de vader iets te verwijten valt.
Vader direct verdacht
Op de bewuste dag, 14 juni 2019, is de vader alleen thuis met zijn kind, de moeder is werken. Terwijl de baby op bed ligt, hoort de man door de babyfoon een stikkend geluid, zijn zoon hapt naar lucht. Hij belt het alarmnummer 112 en begint met reanimeren. Met een traumahelikopter wordt het jongetje naar het ziekenhuis gebracht. De artsen constateren bloedingen, zwellingen en vocht in de hersenen. Letsel dat door een ander is toegebracht. De volgende dag overlijdt de zes maanden oude baby. De vader is meteen verdachte.
Ook worden er gebroken ribben geconstateerd die ongeveer zeven dagen oud zijn. Niet dodelijk, maar wel verdacht. Uit onderzoek blijkt dat hersenletsel de enige doodsoorzaak is. ''Het hevig heen en weer schudden van het kind veroorzaakte verscheurde bloedvaten en bloeduitstortingen in de hersenen en bij de ogen'', is de verklaring van justitie. Allemaal aanwijzingen voor het shaken baby syndroom.
Volgens het Openbaar Ministerie heeft de man tussen 22 mei en 13 juni ook al geprobeerd om zijn zoon van het leven te beroven.
'Ik heb hem nooit pijn gedaan'
De vader zegt dat alles wat er in de rapporten staat niet juist is. ‘’We gingen met ons zoontje al tijden naar de eerste hulp. Er was iets met ons zoontje.’’
Hij vindt alle beschuldigingen pijnlijk. ‘’Ze zeggen dat er gestompt is en dat ik mijn kind heb geschud, dat is gewoon niet waar.’’ Je hoort de emotie in zijn stem. ‘’Ik heb hem nooit pijn gedaan.’’
Alle rapporten worden door de vader en zijn advocaat afgedaan als ‘een tunnelvisie’. Uit een verslag van zijn huisarts blijkt dat sinds de geboorte van het kind de man sneller geïrriteerd is. ‘’Hij is prikkelbaar, heeft een korter lontje en slaat tegen zijn eigen hoofd en deur’’, leest de rechter voor. Op dat moment kijkt de man weg en zucht een keer hard. ‘’Mijn nieuwe werk was pittig. Ik ben bekend met clusterhoofdpijnen, zeker als er spanning is. Nu word ik weggezet als een labiel persoon, maar ik heb hulp gezocht zodat ik normaal kan functioneren.’’
Verklaring mama
De emoties lopen tijdens de rechtszaak hoog op. Zeker als de moeder van de baby haar zegje mag doen. ‘’Ik geloof in de onschuld van mijn man’’, begint ze. ‘’Altijd stonden we klaar voor ons mooie mannetje. Hij was en is alles voor ons.’’
De tranen lopen over haar wangen als ze vertelt dat haar kindje vaak ziek was. ‘’Telkens werden we weggestuurd met ‘niks aan de hand’. Maar mijn hart brak als ik mijn kind steeds weer zag lijden.’’ Wat haar pijn doet is dat alle instanties blijven zeggen dat het kindje gezond was. ‘’Dat was hij niet.’’
Nog één keer knuffelen
Na de dood van de baby zijn vader en moeder na een lange nacht in het ziekenhuis eerst naar het politiebureau gegaan. ‘’We hebben aan alles meegewerkt. Bij thuiskomst lag alles van mijn kind er nog, alleen mijn kind was er niet.’’
De moeder gaat snikkend verder. ‘’De vraag was of we ons kind nog wel terug zouden zien omdat hij onderzocht werd.’’ Uiteindelijk hebben papa en mama nog één keer samen met hun ‘mannetje’ op de bank kunnen knuffelen.
Samen rouwen
De moeder is woedend over hoe de politie met hen is omgegaan. Zo werden ze thuis overvallen voor een verhoor, moesten ze spullen afstaan van hun kind en werden ze uren lang vastgehouden in het ziekenhuis, vertelt ze. ‘’En het verhoor moest plaatsvinden in een kinderverhoorkamer, alsof ik het niet al zwaar genoeg had.’’
De moeder heeft maar één wens: ‘’Geef ons rust en de ruimte om te rouwen.’’ De uitspraak is over twee weken. De man mag tot de uitspraak thuis bij zijn vrouw zijn.