Monique Aarts was 14 toen haar moeder haar vertelde dat ze een donorkind was. “De boodschap was dat het van een anonieme donor was dus dat ik er nooit achter zou komen wie mijn vader was. Ik was voorgelogen, boos en ik kon niks doen”, vertelt ze.

Er gingen vele jaren overheen waarin ze af en toe een wanhopige zoekpoging deed. “Dan ging ik in archieven zoeken naar mariniers, in de hoop dat mijn vader toevallig marinier was. Dat had natuurlijk nul zin.”

Monique's moeder bleek behandeld te zijn door de beruchte arts Jan Karbaat. Monique ging op onderzoek uit en had het gevoel dat er iets niet pluis was. Later bleek dat hij zich regelmatig niet aan regels hield én veel kinderen met zijn eigen zaad te hebben verwekt. Monique begon te vermoeden dat ze wellicht een kind van Karbaat kon zijn.

Ze was betrokken bij de rechtszaak tegen de inmiddels overleden arts. De rechter gaf uiteindelijk in 2017 toestemming voor het vrijgeven van zijn dna. Al snel was duidelijk dat Monique zeker geen kind van Karbaat was. Ze was opgelucht maar dat betekende ook dat ze nog steeds niet wist wie haar vader was.

“Een vriendin grapte dat ze een andere leuke vader voor me ging zoeken. Maar op dat moment wilde ik vooral anderen helpen om hun vader te vinden. We hadden toen net Donor Detectives opgericht in mei 2017.” Die stichting legde uit hoe mensen door middel van dna-onderzoek via thuistests en stambomen konden achterhalen wie hun donorvader was.

Helaas voor Monique kon ze nergens familieleden vinden die dichtbij stonden. “Ik kon geen achterneven en achternichten vinden dus ik kon niks. Maar op een dag was daar ineens een match. Ik vond een achter-oudoom en een achter-achter-oudtante. Zij hielpen me, stuurden hun stambomen en zo kwam ik uiteindelijk bij een echtpaar met twee zonen. Eén van hen bleek net als ik voor de GGZ te werken. Ik wist zeker dat hij het was. Toen heb ik een week niet geleefd hoor!”

Een paar dagen later viel er een brief op de deurmat van Moniques potentiële vader. Of hij zijn dna af wilde staan. Daar had hij geen enkel probleem mee. “In mei 2018 heb ik hem gevonden, zes weken later was duidelijk dat hij mijn vader was en in juli heb ik hem voor het eerst ontmoet.”

Haar vader was 2,5 jaar lang spermadonor en weet dat daar zeker 24 zwangerschappen uit zijn voortgekomen. “Inmiddels heb ik tien broers en zussen, maar het kunnen er natuurlijk ook veel meer zijn. Hij deed het met de beste intenties en dacht dat hij bijvoorbeeld lesbische stellen aan een kind kon helpen. Uiteindelijk is geen van ons terechtgekomen bij een lesbisch stel.”

Ze spreekt al haar broers en zussen en haar vader zeer regelmatig. “Mijn oma heb ik vanwege corona nog steeds niet ontmoet. Het is nogal raar om je oma voor het eerst te ontmoeten en haar niet eens de hand te mogen schudden. Maar ze heeft foto’s van al haar kleinkinderen bij haar thuis staan en vertelt het aan iedereen. Ik was altijd een soort familiegeheim en nu word ik ineens erkend. Ik heb een vader en een oma en ik ben geen geheim voor hen. Ze zijn zelfs trots op mij, dus dat is echt heel mooi.”

Omdat alle leden van de stichting inmiddels net als Monique weten wie hun vader is, komt er deels een eind aan de stichting. “We hebben het balletje aan het rollen gebracht en mensen geleerd hoe ze hun donorvader kunnen opsporen. De Facebookgroep blijft daarom wel bestaan. We hebben donorkinderen kunnen empoweren en dat was echt een super vette ervaring.”