Ad wil toevallige voorbijgangers verrassen met zijn vrolijke etalages
Direct naast de etalage zit de deur naar Ads atelier. Het is een werkruimte die vol staat met herinneringen aan eerdere etalages. Want iedere twee maanden wisselt de expositie. “Dat was er eentje”, wijst hij naar een groepje metalen objecten aan een waslijn. Wat het voorstelt, mag iedereen voor zich bepalen. Ad maakte het van de binnenkant van bierblikjes.
“Mijn insteek was het menselijk lichaam en in hoeverre je met zo’n kil materiaal als aluminium lichaamsdelen kunt namaken. De mooie rondingen van het oor, de rug, Venusheuvel, een been.”
"Ik wilde een winkel zijn met speelgoed waar je eigenlijk niets mee kunt."
Een andere keer speelde Ad een speelgoedwinkel. Hij ontwierp zelf dozen van speelgoed en hij maakte nep-speelgoed: “Je kunt er niets mee maken, maar ik heb dat wel gesuggereerd. Ik wilde een winkel zijn met speelgoed waar je eigenlijk niets mee kunt. Dat vind ik dan leuk, kennelijk”, lacht hij verlegen.
Een kunstenaar hoef je Ad niet te noemen, daarvoor is zijn werk te vrijblijvend: “Mensen kunnen langslopen: take it or leave it. En dat geeft mij vrijheid. Want ik hoef niet te komen met iets waarop ik kan worden afgerekend. Het belangrijkste voor mij is dat ik er geen verantwoording voor hoef af te leggen.”
Maar die vrijblijvendheid schuurt ook wel: “Ergens vind ik het leuk dat toevallige passanten in zo’n achterafstraatje iets kunnen ontdekken. En aan de andere kant is er de geilheid van de maker die ook wil dat méér mensen het gaan zien.”
“Soms kan ik het niet laten mensen aan te moedigen te komen kijken."
Ad aarzelde toen we hem vroegen voor dit interview. Want hij wil eigenlijk geen ruchtbaarheid geven aan zijn etalages. Mensen moeten het bij toeval ontdekken. “Dat is nu dus kapotgemaakt”, lacht hij. “Soms kan ik het niet laten mensen te benaderen, ze aan te moedigen te komen kijken. Dan wil ik toch gezien worden. Terwijl ik eigenlijk vind dat ik bescheiden moet blijven.”
Terwijl de voorbijgangers nu kunnen zien wat Ad voor bijzonders heeft gedaan met een oude klassenfoto (zie video), is hij alweer bezig met zijn volgende project. Hij loopt naar zijn werkbank, zet er een kleine lichtgevende ventilator op en zet hem aan. De ventilator blaast tegen een paar groene blaadjes van crêpepapier. Maar ze bewegen nog te veel naar Ads zin. Hij frommelt wat met het papier, zoekt en speelt. “Ik voel dat het potentie heeft om een leuk avontuurtje te worden. En als dat eindigt in een leuke etalage, ben ik blij.”
